ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ ~ ေက်ာ္သီဟ ( မွတ္စုမ်ား )

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္သည္ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ား အတြင္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းကို စတင္တည္ေထာင္သည့္ ဆရာေတာ္တပါး ျဖစ္ပါသည္။ စတင္တည္ေထာင္သည့္ ဆရာေတာ္အမည္ကိုယူ၍ ယင္းဂိုဏ္းကို ေရႊက်င္ဂိုဏ္း-ဟု ေခၚသည္။
ဆရာေတာ္-ဟူသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေလးစားအပ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္တပါးအား ေလးစားမႈကိုျပသေသာ ေ၀ါဟာရတခု ျဖစ္သည္။ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းမွာမူ ျမန္မာႏိုင္ငံ အထက္ပိုင္း ေရႊဘိုျမိဳ႕အနီး ဆရာေတာ္၏ ဇာတိခ်က္ေႀကြ ေမြးရပ္ေျမ ေရႊက်င္ရြာ-၏ အမည္ႏွင့္တြဲဘက္၍ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္-ဟု သံုးႏႈန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာသည္ ေရႊက်င္ရြာမွာပင္ အရွင္ဇာဂရ-ဟူေသာအမည္ျဖင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာရဟန္းအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့သည္။
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္သည္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကို အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ ေနသည့္ အထူးသျဖင့္ ၀ိနည္းေလးစားေသာ စာေပပညာရွင္ ဆရာေတာ္တပါးအျဖစ္ ႏုပ်ိဳစဥ္ကပင္ ေက်ာ္ႀကားထင္ရွားခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္မွာ ရွမ္းကေလးကၽြန္း ဆရာေတာ္ ဦးေဆာင္သည့္ ျပဳျပင္ေရး၊ ေတာေနရဟန္းမ်ား လႈပ္ရွားမႈအဖြဲ႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈလည္း ရွိခဲ့သည္။
၁၈၆၁-ခုႏွစ္တြင္ မင္းတုန္းမင္းတရားက ေရႊက်င္ဆရာေတာ္အား မႏၲေလးေရႊျမိဳ႔ေတာ္သစ္သို႔ ပင့္ကာ ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းခဲ့သည္၊ နန္းဦးဆရာေတာ္အျဖစ္ ကိုးကြယ္ခဲ့သည္၊ ကိစၥ အမ်ားအျပားတြင္ အႏွိမ္ခံရဖန္မ်ားသည့္ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္မွာ သာသနာပိုင္ႏွင့္ သေဘာထားကြဲလြဲ ခဲ့သည္၊ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္သည္ ေနျပည္ေတာ္တြင္မေနလိုပဲ ေတာရေဆာက္တည္ ဧကစာရီ ဆရာေတာ္တပါးအျဖစ္ သီတင္းသံုးခြင့္ျပဳဖို႔ ခြင့္ပန္ခဲ့သည္၊ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးကလဲ ေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ သူ၏ျပဳျပင္ေရး၀ါဒီ တပည့္ေနာက္လိုက္မ်ားအား သာသနာပိုင္၏ အာဏာစက္ ေအာက္တြင္ မထားေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္၊ ျမန္မာသံဃာေလာကအတြင္း ေရႊက်င္္ဂိုဏ္း ဖြဲ႕စည္းတည္ရွိလာမႈကို ဤအဆံုးအျဖတ္တြင္ အစရွာေဖြေတြ႕ရွိႏိုင္သည္။
မင္းတုန္းမင္းတရားသည္ ေရႊက်င္ဂိုဏ္းကို မင္း၏အေစာင့္အေရွာက္ ဆက္လက္ေပးခဲ့သည္၊ ဂိုဏ္းတိုးတက္ေရးကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ရင္း ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ကိုလဲ ေလးေလးစားစားဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္ခဲ့သည္၊ သို႔ေသာ္ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္မွာမူ သူ၏နဂိုဗီဇအတိုင္း ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ ကင္းကင္း ေနႏိုင္ခဲ့သည္၊ မင္းတုန္းဘုရင္၏ သံဂါယနာတင္ပြဲမွာလဲ မပါ၀င္ခဲ့ေပ။
အဂၤလိပ္ပိုင္ ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံ (သို႔) လူသူမနီး ေတာျမိဳင္ႀကီး၌သာ အခ်ိန္မ်ားမ်ား သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့သည္၊ မင္းတုန္းဘုရင္က သေဘာတူ ႀကည္ျဖဴမႈမရွိေသာ္လဲ သီရိလကၤာႏိုင္ငံရွိ ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အထြဋ္အျမတ္ထားရာ ေနရာမ်ားသို႔ ဘုရားဖူးႀကြေရာက္ခဲ့သည္။
၁၈၇၈-ခုႏွစ္၌ သီေပါမင္း နန္းတက္လာေသာအခါ ေခါင္းေဆာင္မႈ အခန္းက႑ကိုမွ် မယူေသာ္လဲ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးတဲက တပါးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံခဲ့ရသည္၊ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူျပီးေနာက္ ၁၈၈၅-ခုႏွစ္တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အဂၤလိပ္တို႔ကေရႊက်င္ဆရာေတာ္အား သာသနာပိုင္အျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳေတာ့ေပ၊ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္၏ ဂုဏ္သတင္းမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္ ၁၈၉၃-ခုႏွစ္အထိ သီရိလကၤာ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔တိုင္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔လ်က္ ဆက္လက္တိုးတက္ခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္၏လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ အဆံုးအမ ႀသ၀ါဒမ်ားတြင္ ကိုယ္အမူအရာ, ႏႈတ္အမူအရာ, စိတ္အမူအရာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မႈျဖစ္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို တုံ႔ျပန္မႈ တရပ္အေနျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းဘ၀တြင္ ျမင့္ျမတ္ျဖဴစင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္မြန္ျဖစ္ေရးကိုသာ အာရံုစိုက္သည္၊ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအတြင္း ျပဳျပင္လိုသည့္ ျမန္မာရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးသည့္ စည္းလံုးညီညြတ္ေစသည့္ စံျပ ပုဂၢိဳလ္တပါးအျဖစ္ ဆရာေတာ္၏ ဘ၀တသက္တာလံုး ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္သြားခဲ့သည္။

စိရံ တိ႒တု ေလာကသမႎ ၊ သမၼာသမၺဳဒၶ သာသနံ ။
တသၼႎ သဂါရ၀ါ နိစၥံ ၊ ေဟာႏၲဳ သေဗၺပိ ပါဏိေနာ ။
( အာစရိယ ဓမၼပါလ )

ဘ၀ျဖစ္စဥ္ အက်ဥ္း

( ငါ့ကိုခ်စ္လွ်င္ ျပည္သူကိုခ်စ္) ဟု သစၥာေပးျပီး နန္းတက္လာခဲ့ေသာ သိရီႀတိဘ၀နာဒိတ် ပ၀ရပ႑ိတ မဟာဓမၼရာဇာဓိရာဇ-ဟူသည့္ ဘြဲ႔တံဆိပ္နာမံကို ခံယူေတာ္မူေသာ ရတနာပူရ စတုတၳျမိဳ႔တည္ နန္းတည္ ဘႀကီးေတာ္ဘုရား နန္းစံ၍ ၃-ႏွစ္ရွိလာေသာအခါ ရတနာသီခ ေရႊဘိုျမိဳ႔ေတာ္၏ ေတာင္ဘက္ ခရီး ၆-တိုင္အကြာ ယခုေခတ္ ၀က္လက္ျမိဳ႔နယ္ အ၀င္အပါ သက္လက္ျမိဳ႔မွ အေနာက္ ၄-တိုင္ခန္႔အကြာ ပုဂံျမိဳ႔၌ ၅၉၆-ခုႏွစ္တြင္ နန္းတက္ေသာ ဓမၼရာဇာ-ဘြဲ႔ခံ က်စြာမင္းႀကီး၏ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ျဖစ္ေသာ ေရႊေပါလွမင္း ညီအကိုေမာင္ႏွမ ငါးဦးတို႔ တည္ေထာင္ခဲ့သည့္
၁။ လွေတာ
၂။ က်ည္းကန္
၃။ မဲကုန္း
၄။ ေရထြက္
၅။ ေရႊက်င္-ဟူေသာ လွေတာႀကီး ၅-ရြာ အ၀င္အပါ ေရႊက်င္ရြာတြင္ ဇာတိကုလ အာစာရဂုဏ္တိုု႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ကုန္သည္ႀကီး ဦးေမာင္-ဇနီးေဒၚမယ္မိတို႔မွ ၁၁၈၄-ခုႏွစ္ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၂-ရက္ ညဥ့္သံုးခ်က္တီးေက်ာ္ ၁၃-ရက္ အဂၤါေန႔သို႔အ၀င္ ေကာင္းျမတ္ေသာအခ်ိန္တြင္ သဂါရ၀, သပတိႆ, ဟိရီ, ႀသတၱပၸ, ၀ီရိယ, ပညာ, သဒၶါ-စေသာဂုဏ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္။
အမည္မွည့္အံ႔ေသာေန႔၌ ပညာရွိတို႔ႏွင့္ တိုင္ပင္၍ အနာဂတ္ကာလ၌ သန္႔ရွင္း စင္ႀကယ္လွေသာ သံဃနိကာယႀကီးကို ျဖစ္ေပၚေစမည့္ အေႀကာင္းအခ်က္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ ညီညြတ္လွေသာ ေမာင္သန္႔-ဟူေသာအမည္ကို မွည့္ေခၚႀကကုန္၏။
ေမာင္သန္႔ (၇)ႏွစ္အရြယ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ အမိအဖတို႔က ေရႊက်င္ရြာ မဟာေဗာဓိေက်ာင္း ဆရာေတာ္ လူမည္ ဘိုးရႊန္း-ေခၚ ဦး၀ရဗုဒၶိ ထံသို႔ ပို႔အပ္ႀကျပီး အသက္ ၁၄-ႏွစ္အရြယ္ကို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၁၁၉၈-ခုႏွစ္တြင္ ဦးေမာင္+ေဒၚမယ္မိတို႔က ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းကာ ရွင္ျပဳေပးႀက သျဖင့္ ရွင္သာမေဏအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရ၏။ ဘြဲ႔ေတာ္မွာ ႏိုးႀကားသူ-ဟု အဓိပၸါယ္ရေသာ ရွင္ဇာဂရ ျဖစ္သည္။
ရွင္ဇာဂရသည္ ၁၁၉၈-ခုႏွစ္-၀ါ ဥပဇၩာယ္အထံ၌ သီတင္းသံုးျပီး အထက္တန္း က်မ္းဂန္ႀကီးမ်ားကို ဆက္လက္သင္ယူႏိုင္ရန္ ၁၁၉၉-ခုႏွစ္ သက္ေတာ္ ၁၅-ႏွစ္အရြယ္တြင္ ေရႊဘိုျမိဳ႕ ၀ကၤပါဆရာေတာ္ႀကီးထံသို႔ ႀကြေရာက္၍ ၃-ႏွစ္တိုင္ ပရိယတၱိဆိုင္ရာ က်မ္းဂန္မ်ားကို ေလ့လာသင္ယူ ေတာ္မူသည္။
သက္ေတာ္ ၁၈-ႏွစ္ သကၠရာဇ္ ၁၂၀၂-ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္ ၀ိနည္းဧတဒဂ္ရ အရွင္ဥပါလိမေထရ္မွ စဥ္လာမပ်က္ ဆင္းသက္လာေသာ ဂဏ၀ိမုတ္အမိန္႔အရ သီးလံုးေတာရ စႏၵိမာဘိ၀ံသ သိရီသဒၶမၼဓဇ မဟာဓမၼရာဇာဓိရာဇဂုရု ဆရာေတာ္ ဘုရား၏အထံသို႔ ေရာက္ကာ ၀ိနည္းဧတဒဂ္ရ အရွင္ဥပါလိမေထရ္၏အႏြယ္သို႔ သက္၀င္မိ ေတာ့သည္။
ရွင္ဇာဂရ အသက္ႏွစ္ဆယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၁၂၀၈-ခုႏွစ္တြင္ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔က ေရႊက်င္ရြာ၌ ရဟန္းခံပြဲျပဳလုပ္ကာ ဒုတိယအႀကိမ္ ခ်ီးေျမႇာက္ႀကသျဖင့္ ငယ္ဆရာ ဦး၀ရဗုဒၶိကို ဥပဇၩာယ္ျပဳလ်က္ ေရထြက္ရြာ ဆုေတာင္းျပည့္ ဘုရား၀င္းအတြင္း၌ရွိေသာ ဗဒၶသိမ္၌ ရဟန္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူသည္၊ ရဟန္းျဖစ္သည္မွာစ၍ တိစီ၀ရိတ္ဓူတင္ႏွင့္ ပိ႑ပတ္ဓူတင္ တို႔ကို အျမဲေဆာင္ေတာ္မူသည္။
အရွင္ဇာဂရသည္ ရဟန္းအျဖစ္သို႔ေရာက္လွ်င္ သဒၵါက်မ္းဆိုင္ရာတို႔ကို အထူးေလ့လာ လိုေသးသည္ျဖစ္၍ ထိုေခတ္က သဒၵါက်မ္းမ်ားဆိုင္ရာ ေက်ာ္ေစာလွေသာ ကမၻာမူး၏အေနာက္ဘက္ မန္က်ီးကန္ဆရာေတာ္ႀကီးအထံသို႔ ႀကြေရာက္ေတာ္မူသည္၊ မန္းက်ီးကန္ဆရာေတာ္ႀကီးးက သဒၵါက်မ္းဆိုင္ရာတို႔ကို အရွင္ဇာဂရအား အနည္းငယ္စစ္ေမးျပီး ေက်နပ္ေတာ္မူသည္ျဖစ္၍---
တို႔ဆီမွာ ေနဖို႔မလိုေတာ့ဘူး၊ ပညာရွိအေက်ာ္အေမာ္မ်ား စုေ၀းရာ အမရပူရေနျပည္ေတာ္သို႔ ႀကြေရာက္နည္းခံေလ-ဟု လမ္းညႊန္ေတာ္မူသည္၊ ၄င္းလမ္းညြန္ခ်က္အရ အမရပူရေနျပည္ေတာ္သို႔ ႀကြေရာက္ကာ---
၁။ ပဲ့ပါေက်ာင္းတိုက္
၂။ သဲအင္း ( မင္းအို ) ေက်ာင္းတိုက္
၃။ ျမသိန္းတန္ ( စပါးေတာ ) ေက်ာင္းတိုက္ႏွင့္
၄။ အင္း၀ ဗားကရာေက်ာင္းတိုက္၌ ပရိယတၱိဆိုင္ရာတို႔ကို ဆက္လက္ဆည္းပူးေတာ္မူသည္။

ထိုအမရပူရ၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္မွာပင္ မင္းတုန္းမင္းသားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရင္းႏွီးခြင့္ရ၍ ဆရာရင္း ဒကာရင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္သည္။

အရွင္ဇာဂရ ငါး၀ါအရတြင္
အရညကင္ဓူတင္ ခလုပစၧာဓူတင္တို႔ကို အျမဲေဆာင္ေတာ္မူသည္။ ထို႔ေႀကာင့္ အရွင္ဇာဂရသည္ တိစီ၀ရိတ္ဓူတင္၊ ပိ႑ပါတ္ဓူတင္၊ အရညကင္ဓူတင္၊ ခလုပစၧာဓူတင္တို႔ကို အျမဲေဆာင္၍ ႀကြင္းဓူတင္(၉)ပါးတို႔ကို ရံခါရံခါေဆာင္ျခင္းျဖင့္ ဓူတင္ေတရသေဆာင္ ရဟန္းေတာ္ဟူေသာ ဂုဏ္ကို ရရွိေတာ္မူသည္။
အရွင္ဇာဂရ ၅-၀ါရျပီးေနာက္ ၁၂၁၈-ခုႏွစ္တြင္ ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္ အရွင္နႏၵကို အမွဴးထားျပီး ေရစႀကိဳျမိဳ႕ ဂူျဖဴေတာရဆရာေတာ္ ေလာင္းလ်ာ အရွင္ေမဓာတို႔ႏွင့္ တြဲဘက္၍ ရွမ္းကေလးကၽြန္း တိုက္သစ္ တည္ေထာင္ကာ သာသနာေတာ္သန္႔ရွင္းျပန္႔ပြားထြန္းကားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူသည္။
၁၂၁၁-ခုႏွစ္တြင္ စစ္ကိုင္းျမိဳ႕အေနာက္ဘက္ မန္းက်ည္းစဥ္ရြာ ေတာရေက်ာင္း ဂိုဏ္းအုပ္ သိမ္ျဖဴဆရာေတာ္ႀကီးအထံ၌ သီတင္းသံုး၍ စာသင္သားသံဃာ ၅၀-ပါးတို႔ကို စေပပို႔ခ် သီတင္းသံုးေတာ္မူျပီး ၁၂၁၃-ခုႏွစ္တြင္ ေရႊဘိုေတာင္လက္ ေခါေတာရြာအေနာက္ဘက္ ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္ဘုရား သီတင္းသံုးေတာ္မူသည့္ ေကာင္းပင္ကုန္းေတာရ၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူသည္။
၁၂၁၄-ခုႏွစ္ တေပါင္းလဆန္း ၁၁-ရက္ေန႔တြင္ မင္းတုန္းမင္းသား သီရိမဟာသီဟသူရ ဓမၼရာဇာသည္ အလိုေတာ္ျပည့္၍ အမရပူရ ပၪၥမနန္းစံအျဖစ္သို႔ ေရာက္သည္။
၁၂၁၇-ခုႏွစ္တြင္ ရွိမ္းမကားရြာေျမာက္ဘက္ အဘယဂီရိေတာင္၀ွမ္း၌ ေခမာသီ၀ အဘယဂီရိ ေတာရေက်ာင္းတိုက္အတြင္း၌ သိမ္သမုတ္ေတာ္မူသည္၊ သိမ္ေတာ္၏အမည္ကို ဒကာျဖစ္ေသာ အဂၤါေန႔ဖြား မင္းတုန္းမင္းတရား၏ ဆရာျဖစ္ေသာ အဂၤါသားရဟန္းေတာ္က အဂၤါေန႔၌ သမုတ္အပ္သည္ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ အကၡရာ ၉-လံုးျဖင့္ ဇိေနာရသ သာဓုပါေမာဇၨ-သိမ္ေတာ္ဟု သမုတ္ေခၚေ၀ၚေတာ္မူသည္၊

အင္, ႀကင္း, ခက္, က်ိုင္း, ေရႊက်င္ဂိုဏ္း

၁၂၂၂-ခုႏွစ္ ၀ါဆိုလျပည့္ ( ၂-၇-၁၈၆၀ ) တနလၤာေန႔ ဤရက္စြဲကို သူေတာင္ေကာင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မွန္သမွ်တို႔သည္ ႏွစ္လိုအားရ မွတ္သားထားႀကရေပမည္။ အဘယ့္ေႀကာင့္ဆိုေသာ္ ဤႏွစ္ ဤလ ဤရက္၌ ဗုဒၶ၏သာသနာ့သမိုင္းတြင္ ေရႊက်င္ဂိုဏ္းဟူေသာ ၀ိနယနိ၀ါသ သဒၶမၼပေဇၨာတ သံဃာ့နိကာယႀကီး စတင္ ေပၚထြန္းလာခဲ့ေသာေႀကာင့္ျဖစ္သည္။
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္၏ ရုပ္ပံုေတာ္မွာ မပိန္လြန္း မ၀လြန္း အရပ္ေတာ္ျမင့္ျမင့္ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း ရွိေတာ္မူသည္။ ဦးေခါင္းေတာ္ေျပျပစ္၍ ဖြ႕ံျဖိဳးသည္၊ နဖူးေတာ္က်ယ္သည္၊ နားေတာ္ႀကီး၍ ႏွာတံေပၚသည္၊ အသံေတာ္မွာ အသံ၀ါျဖစ္၍ ခံ့ညားသာယာသည္၊ ႀသဇာရွိေသာအသံမ်ိဳးျဖစ္သည္၊ အသားေတာ္မွာ အသားလတ္ျဖစ္သည္၊ ၀တ္ေသာသကၤန္းေတာ္မွာ ပိႏၷဲဆိုး အ၀ါရင့္ေရာင္ တိစီ၀ရိတ္ဓူတင္ အျမဲေဆာင္ထား၍ ဤသကၤန္းမ်ားျဖင့္ အျမဲဖူးေတြ႔ရသည္၊ သကၤန္းေတာ္ႏြမ္းလွမွ လွဴသူရွိလွ်င္ လဲလွယ္၀တ္ရံုေတာ္မူသည္၊ သို႔ေသာ္ အေရာင္အေသြးမွာ အ၀ါရင့္ အေရာင္မွိန္မွိန္သာျဖစ္သည္၊ ၀တ္ပံုမွာ သင္းပိုင္ကို ဒူးေအာက္ လက္ရွစ္သစ္ခန္႔၊ ဧကသီကို ဒူးေအာက္ လက္ေလးသစ္ခန္႔ခ်၍ အျမဲတန္း ေသေသသပ္သပ္ ၀တ္ရံု သီတင္းသံုးေတာ္မူသည္၊ နံနက္ပိုင္း ညဥ့္သီတင္းသံုးရာ ေတာရေက်ာင္းကေလးမွ ျပန္ႀကြလာေသာအခါ၌၄င္း၊ ညဥ့္အခါ ညဥ့္စာ၀ါခ်ပို႔အျပီး ေတာရေက်ာင္းကေလးသို႔ ႀကြသြားေသာအခါ၌၄င္း၊ အေရာင္တူ ႏွစ္ထပ္သကၤန္း ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ပခံုးေပၚတင္ျပီး ႀကြလာသည္၊ ႀကြသြားသည္တို႔ကို ဖူးေတြ႔ရသည္၊ အလြန္ဣေျႏၵရွိေသာ အမူအရာေတာ္ရွိသည္။
ဆရာေတာ္သည္ ေန႔အခါ အထက္ဂူႏွင့္ ၄င္းဂူအနီးေဆာက္လုပ္အပ္ေသာ အထက္စႀကၤန္ေက်ာင္း၌သာ သီတင္းသံုးသည္။

တေန႔သ၌ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးသည္ အမတ္တေယာက္ကို ေစလႊတ္၍ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား ဆြမ္းအလွဴခံႀကြေတာ္မူရန္ နန္းေတာ္သို႔ပင့္ေစသည္၊ အမတ္သည္ ေရႊက်င္တိုက္သို႔သြား၍ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံေမွာက္ ေရာက္ကာလ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး သကၤန္းရံုေတာ္မူေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရ၏။
ဒကာေတာ္ ေရေျမ႔ရွင္က နန္းေတာ္သို႔ ႀကြေရာက္ ဆြမ္းအလွဴခံေတာ္မူရန္ ပင့္ေလွ်ာက္ပါေႀကာင္း ေလွ်ာက္ထားသည္၊ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ မည္သို႔မွ် ျပန္၍ အမိန္႔မရွိဘဲ သကၤန္းရံုျပီးက သပိတ္ကိုလြယ္ေတာ္မူ၍ ေက်ာင္းေပၚမွ သက္ဆင္းႀကြသြားေတာ္မူသျဖင့္ အမတ္သည္ ေနာက္မွလိုက၍ အေျခအေနကိုႀကည့္ရာ မႏၲေလးေတာင္ေျခ၏ေျမာက္ အဘိုးအို အမယ္အိုတို႔ တဲသို႔ ဆြမ္းခံႀကြ၍ ဆြမ္းစားသည္ကို သိရေလသည္။ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ကိုလည္း နန္းေတာ္သို႔ႀကြရန္ ထပ္မံမပင့္၀့ံ၊ မင္းတရားႀကီးကိုလည္း မတင္၀ံ႔ႏွင့္ အခ်ိန္ႀကာျမင့္မွ နန္းေတာ္သို႔ေရာက္၍ မင္းတရားႀကီးက ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ ႀကြလာျပီလား-ဟု ေမးျမန္းမွ ျမင္ခဲ့သည့္အတိုင္း တင္ေလွ်ာက္ရာ မင္းတရားႀကီးသည္ ၀မ္းသာအားရ ရွိလွ၍ ငါကဲ့သို႔မင္း ရွိေသး၏ေလာ-ဟုဆို၍ လက္ပန္းေပါက္ခတ္သည္ဟူ၏။ အေႀကာင္းမူကား ရွင္ဘုရင္ကပင့္လ်က္ ဘုရင့္မ်က္ႏွာကို မႀကည့္၊ ဦးစြာပင့္ထားေသာ သူဆင္းရဲအဘိုးအိုတို႔တဲသို႔သာ တရားအားေလွ်ာ္စြာ ႀကြသြားေတာ္မူျခင္းျဖင့္ ယထာဓမၼသာသနာကိုသာ သတၱိရွိရွိ ႀကည့္ေတာ္မူေသာဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္ မူေသာ ရဟန္းေကာင္းရဟန္းျမတ္ကို အားထားကိုးကြယ္ရေသာ သာသနာ့ဒါယကာအေနျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္ေသာေႀကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။