၀ိသာခါေက်ာင္းအမ (၃)

အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)
ဝိသာခါေက်ာင္းအမ (၇)ႏွစ္သမီး အ႐ြယ္အေရာက္တြင္ ဘုရား႐ွင္သည္ ေနာက္လိုက္ပါ ရဟန္း သံဃာမ်ားစြာျဖင့္အကြ်တ္တရား ရထိုက္ သူ ေသလပုဏၰားစသူ ေဝနယ်မ်ားစြာတို႔၏ တရားရနိုင္ ေလာက္သည့္ အားႀကီးေသာမွီရာ ပါရမီ ကုသိုလ္ထူး႐ွိၾကသည္ကို ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ ဘဒၵိယၿမိဳ႔သို႔ ေဒသစာရီ ခရီးျြကခ်ီေတာ္မူလာခဲ့ပါသည္။
ဘုရား႐ွင္ ေဒသစာရီခရီး ျြကေတာ္မူျခင္းသည္-
၁။ ကြ်တ္ထိုက္သည့္ ေဝေနယ်သတၲဝါ။
၂။တရားထူးရႏိုင္ေလာက္သည့္ အားႀကီးေသာမွီရာ ပါရမီကုသိုလ္ထူး႐ွိၾကသူ-ဟူ၍ အေၾကာင္းႏွစ္မ်ိဳး ကို သတိျပဳမိေစခ်င္သည္။
ပြင့္ရန္ အဆင့္သင့္ျဖစ္ေနေသာ ပဒုမၼၾကာသည္ ေနအ႐ုဏ္အေရာင္ကို ရလိုက္တာႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ပြင့္ဖတ္မ်ား ျပန္႔ကားၿပီး ပြင့္သလိုမ်ိဳး ဘုရားထံမွ တရားတစ္ပုဒ္ နာၾကားခြင့္ရလိုက္တာႏွင့္ တရားထူးကို တန္းၿပီးသိလိုက္ ေတာ့၏။ ဉာဏ္ပြင့္ေတာ့၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ေဝေနယ်(ေဗာေဓယ်) သတၲဝါ-ဟု ဆိုသည္။
ပညာမ်က္စိတြင္ ကိေလသာျမဴကင္းၿပီး ထက္ျမက္သည့္ ဉဏ္ပညာ႐ွိသူ၊တရားထူးကို သိျမင္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနသူ မ်ားပင္ ျဖစ္ၾက၏။
ထိုသို႔ ေဝေနယ်သတၲဝါျဖစ္ရျခင္းသည္ ဘဝမ်ားစြာတြင္ ဘုရား႐ွင္တစ္ဆူ၏သာသနာေတာ္၌ ဝိပႆနာတရား ကို အပီအျပင္ အားထုတ္ခဲ့ဖူးျခင္း၊ ဝိဝ႗နိႆိတကုသိုလ္ေခၚ ဝဋ္ဘဝေတြမွလြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ကိုသာတစ္ေၾကာင္းတည္း ဆုေတာင္းခဲ့ျခင္း၊တရားထူးကို သိျမင္ႏိုင္ရန္ လြန္ကဲေသာ ဆႏၵ႐ွိျခင္း၊ လြန္လြန္ကဲကဲ ဆည္းပူးအားထုတ္ခဲ့ဖူးေသာ ဒါန စေသာ ကုသိုလ္ပါရမီမ်ား ႐ွိခဲ့ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
မွတ္ခ်က္။ ဝိဝ႗နိႆိတ ကုသိုလ္ျဖစ္ပါမွ ပါရမီေျမာက္သည္။ပါရမီကုသိုလ္႐ွိပါမွ တရားထူး မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို သိျမင္ႏိုင္သည္။
တရားထူး သိျမင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ပါတ္သက္၍-
၁။ တရားတစ္ပုဒ္တစ္ပါဒ နာၾကားရ႐ံုျဖင့္ တရားထူးကို သိျမင္ႏိုင္သည့္ ဥဂၣဋိတညဴပုဂၢိဳလ္။
၂။ အက်ယ္ ခ်ဲ႔ေဟာျပပါမွ တရားထူးကို သိျမင္နိုင္သည့္ ဝိပဥၥိတညဴပုဂၢိဳလ္။
၃။ ကိုယ္တိုင္ အခ်ိန္မ်ားစြာ တရားလည္းနာ၊အားလည္း အားထုတ္ပါမွ တရားထူးကို သိနိုင္သည့္ ေနယ်ပုဂၢိဳလ္။
၄။ မည္သို႔ပင္ အားထုတ္အားထုတ္ ဤဘဝတြင္ တရားထူးကို လံုးဝမရနိုင္ဘဲ အထံုပါရမီျဖစ္႐ံုမွ်ေသာ ဒသပရမ ပုဂၢိဳလ္-ဟူ၍ ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးေလး စားကို စာေပတြင္ ျပဆိုထားသည္။
ယေန႔ေခတ္တရားအားထုတ္ၾကသူမ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကို ေနယ်ပုဂၢိဳလ္လို႔ သတ္မွတ္ကာ တရား လည္းနာ၊တရားလည္း အားထုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္၏။
မိမိတို႔ၿမိဳ႔သို႔ ဘုရား႐ွင္ႏွင့္အတူ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ ရဟန္းေတာ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၿခံရန္လွ်က္ ၾကြေတာ္မူလာသည္ကို ေမ႑ကသူေ႒းႀကီး ၾကားရသည္ႏွင့္ ေျမးျဖစ္သူ ဝိသာခါသူငယ္မကို-
“ခ်စ္ေျမး၊အဖိုးတို႔ ဘဒၵိယၿမိဳ႔ကို ဘုရား႐ွင္နဲ႔ရဟန္းေတာ္ေတြ ႂကြလာၾကတယ္၊ခ်စ္ေျမးအတြက္လည္း မဂၤလာ၊ဖိုးဖိုး တို႔ မိသားစုမ်ားအတြက္လည္း မဂၤလာျဖစ္ေအာင္ ခ်စ္ေျမး ဘုရား႐ွင္ကို ရထားငါးရာနဲ႔ ခရီးဦးႀကိဳဆိုပါ၊ခ်စ္ေျမးရဲ့အၿခံအရန္ သူငယ္မ ငါးရာတို႔ကိုလည္း ေခၚသြားပါ” လို႔ ဘုရား႐ွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ကို ႀကိဳဆိုဖို႔ရန္ ေစလြတ္လိုက္သည္။
“ေကာင္းပါၿပီး ဖိုးဖိုး” ဟု ဆိုကာ အၿခံအရန္ သူငယ္မ ငါးရာႏွင့္အတူ (၇)ႏွစ္သမီးမွ်သာ႐ွိေသးသည့္ ေက်ာင္းအမ ေလာင္းလ်ာသည္ ဘုရား႐ွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ခရီးဦးႀကိဳဆိုရန္ ရထားယာဥ္ငါးရာျဖင့္ ထြက္ခဲ့သည္။
လိမၼာပါးနပ္သူ၊အေၾကာင္းအက်ိဳး ေဝဘန္ႏိုင္သူျဖစ္၍ ဘုရား႐ွင္ေ႐ွ႔ေတာ္ေမွာက္သို႔ မေရာက္မွီ ယာဥ္ေပၚမွဆင္းကာ ေျခေထာက္ျဖင့္သာ လက္အုပ္ ခ်ီသြား၍ ႐ို႐ိုေသေသ ဘုရား႐ွင္ကို ႐ွိခိုၿပီး သင့္ေတာ္ရာ အရပ္တြင္ ထိုင္ေနပါသည္။
ဘုရား႐ွင္သည္ (၇)ႏွစ္သမီး ေက်ာင္းအမေလာင္း၏စ႐ိုက္ႏွင့္သင့္ေတာ္မည့္ တရားေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူပါသည္။
ပိဋကတ္တြင္ မည္သည့္ တရားဟူ၍ အမည္မတပ္ပါ၊ ေက်ာင္းအမ၏စ႐ိုတ္ႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ တရားကိုသာ ေဟာေတာ္မူသည္-ဟု ဆိုသည္။
အေတာ္မွတ္သားဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ဘုရား႐ွင္သည္ တရားေဟာၾကားရာတြင္ တရားနာပရိသတ္၏ ဓာတ္ခံအဇၥ်ာသယႏွင့္ဘဝမ်ားစြာမွ ထံုလာစြဲလာေသာ အေလ့အက်င့္(စ႐ိုတ္)ကိုသာ ဆင္ျခင္႐ႈ႔ၾကည့္ေတာ္ မူၿပီးမွ တရားနာသူႏွင့္လိုက္ဖက္မည့္တရား၊ ကိုက္ညီမည့္တရားကိုသာ ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း တရားတစ္ပြဲၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ တရားထူး ရၾကသူေတြ အေျမာက္ အမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ပိဋကတ္ေတာ္၌ “ေဒသနာဝသာေန ဗဟူ ေသာတာပတၲိဖလာဒီနိ ပါပုဏႎသု-ေဒသနာေတာ္၏အဆံုး တြင္ မ်ားစြာကုန္ေသာ သတၲဝါတို႔သည္ ေသာတာပတၲိဖိုလ္စသည္တို႔သို႔ ေရာက္ၾက ကုန္ၿပီ”ဟူ၍လည္းေကာင္း-
ေဒသနာဝသာေန စတုရာသီတိပါဏသဟႆာနိ ဓမၼာဘိသေယာ အေဟာသိ-ေဒသနာေတာ္၏ အဆံုးတြင္ ႐ွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကုန္ေသာ သတၲဝါတို႔သည္ သစၥာေလးပါးျမတ္တရားကို ထိုးထြင္း၍သိၿပီး-ဟူ၍လည္းေကာင္း တရားပြဲအဆံုးကို ထိုကဲ့သို႔ အၿမဲ မွတ္တမ္းတင္ေလ့႐ွိသျဖင့္ တရားထူးရၾကသူ မ်ားစြာျဖစ္သည္ကို သိရ၏။
ဥပမာကို ဤသို႔ တင္စားဆိုထား၏။ကြ်မ္းက်င္သည့္သားမုဆိုးသည္ သားေကာင္ကို ပစ္ရင္ တစ္ခ်က္ တစ္ေကာင္ ခ်ိန္ၿပီး ကြက္တိမွန္ေအာင္ ပစ္ခပ္ႏိုင္သလိုမ်ိဳး ဘုရား႐ွင္လည္း တရားထူး အေသျခာ ရႏိုင္သည္ကို ဆင္ခ်င္ေတာ္မူၿပီး တရားနာယူသူစ႐ိုက္ႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ တရားကိုသာ ေဟာျပေတာ္မူေသာေၾကာင့္ တရားရျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။
စာေရးသူလည္း မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ဒကာ- ဒကာမေတြကို တရားေဟာေပးရ၏။ ကိုယ္တရားကိုယ္ စဥ္းစား ျဖစ္သည္။ “ဪသာ္ ငါကေတာ့၊ ခပ္ညံ့ညံ့ မုဆိုး ရမ္းသမ္းပစ္သလိုမ်ိဳး တရား ေဟာေနတာဘဲလို႔”။ ယခုလည္း ေဒသနာေတာ္၏အဆံုးမွာ (၇)ႏွစ္သမီးေက်ာင္း အမႏွင့္အတူ သူငယ္မငါးရာတို႔ တရားထူး ရၾကၿပီး ေသာတာပန္အရိယာအျဖစ္၌ တည္ၾကသည္။
ထိုေခတ္အခါက ရထားငါးရာ စီးၿပီး အၿခံအရံ ငါးရာႏွင့္သြာလာႏိုင္သည့္ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ဦး႐ွိသည္။ တစ္ဦးက ဝိသာခါေက်ာင္းအမ၊ ေနာက္ တစ္ဦးက ေကာသလမင္းႀကီး၏ သမီးေတာ္ သုမနမင္းသမီးေလး ျဖစ္၏။
ျဖစ္ရပ္အားလံုးကလည္း တပံုစံတည္းတူညီၾကသည္။ သုမနမင္းသမီးေလး (၇)ႏွစ္အ႐ြယ္အရတြင္ အနာထပိဏ္သူေ႒းႀကီး သည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီး၏။ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားလည္း ေက်ာင္းေတာ္ကို အလွဴခံရန္ ပင့္ေလွ်ာက္သျဖင့္ ျြကခ်ီေတာ္မူလာ၏။
ထိုအခါ အနာထပိဏသူေ႒းႀကီးက ေကာသလမင္းႀကီးအား “မင္းတရား၊ ျမတ္စြာဘုရား နဲ႔သံဃာေတာ္မ်ား ဤသာဝတၳိၿမိဳ ႔ေတာ္သို႔ ျြကေတာ္မူ လာပါၿပီ၊ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးတို႔အတြက္လည္းမဂၤလာ၊ မင္းတရားတို႔အတြက္လည္း မဂၤလာျဖစ္ေစဖို႔ သုမနမင္းသမီးေလး ကို ေျခြရံမင္း သမီးငါရာတို႔နဲ႔အတူ ေရအိုးတို႔၌ ပန္းနံသာတို႔ကို ထည့္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ခရီးဦး ႀကိဳဆိုဖို႔ ေစလြတ္ေပးေတာ္မူပါ” ဟု သံေတာ္ဦး သည္။
“ေကာင္းလွေပၿပီ သူေ႒းႀကီး”ဟုဆိုကာ သမီးေတာ္ကို ေျခြရန္မင္းသမီးငါရာနဲ႔အတူ ရထားယဥ္ ငါးရာျဖင့္ သူေ႒းႀကီး ေျပာသည့္အတိုင္း ဗုဒၶဘုရား ႐ွင္ကို ခရီးဦး ႀကိဳဆိုေစပါသည္။
ဘုရား႐ွင္အား ပန္နံ႔သာတိုျဖင့္ ပူေဇာ္ၿပီး သင့္ေတာ္ရာအရပ္မွေနကာ တရားေတာ္ကို နာၾကားသည္။ တရားေတာ္အဆံုးမွာေတာ့ ဝိသာခါေက်ာင္းအမနည္းတူ အေျြခအရန္ မင္းသမီးငါရားတို႔ႏွင့္အတူ ေသာတာပန္ အရိယာမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
ငယ္သည္ႀကီးသည္မဟူ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီး ကြဲျပားျခင္းမ႐ွိ ယေန႔အခါမွာ တရားအားထုတ္ရင္ တရားထူးရနိုင္ သည္။ထိုေၾကာင့္ ကေလးသူငယ္ မ်ားကိုလည္း တရားထုတ္ေစသင့္၏။
ေက်ာင္းအမေလာင္း ဝိသာခါသည္ (၇)ႏွစ္သမီးျဖင့္ ေသာတာပန္ျဖစ္သလို၊သူမ၏ေျြခရန္သူငယ္မ ငါးရားတို႔ လည္း(၇)ႏွစ္အ႐ြယ္မွ်ျဖင့္ ေသာတာပန္အရိယာ ျဖစ္ၾက၏။အလားတူ သုမနမင္းသမီး ေလးႏွင့္သူမ၏ေျြခရန္ မင္းသမီးငယ္ ငါးရာတို႔လည္း (၇)ႏွစ္အ႐ြယ္မ်ားျဖင့္ပင္ ေသာတာပန္အရိယာမ်ား ျဖစ္ၾက သည္။
ဒကာမႀကီးေဒၚေထြးရီ၏ ေျမးမေလးမ်ားလည္း ေသာတာပန္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။သို႔ေသာ္ အထက္တြင္ ေရးျပခဲ့သည့္ အတိုင္း ေဝေနယ် သတၲဝါ ျဖစ္ဖို႔ေတာ့လိုအပ္၏။
ထိုကဲ့သို႔ တရားထူးရႏိုင္ေသာ ေဝေနယ်သတၲဝါ(ကြ်တ္တန္းဝင္မည့္သူ)အတြက္သာ ရည္႐ြယ္ေတာ္ မူ၍သာ ဘုရား႐ွင္တို႔ ထိုထိုဤ ၿမိဳ႔႐ြာမ်ားသို႔ ေဒသစာရီခရီး ၾကြခ်ီေတာ္မူျခင္းသည္ ဗုဒၶတို႔ဓမၼတာ၊ ဗုဒၶတို႔အက်င့္၊ဗုဒၶတို႔ကိစၥ ျဖစ္၏။
ဘုရား႐ွင္တို႔သည္ ဝါတြင္း၌ ဝါဆိုေက်ာင္းတြင္ ဝါကပ္ေတာ္မူၿပီး ဝါလကင္းလြတ္ သီတင္းကြ်တ္ ပဝါရဏာျပဳၿပီးသည္ႏွင့္ သတၲဝါမ်ား အက်ိဳးစီးပြားအလို႔ငွါ ေဒသစာရီခရီး ၾကြခ်ီေတာ္မူၿမဲ ျဖစ္၏။ မဟာက႐ုဏာေတာ္႐ွင္အစစ္အမွန္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သက္ေတာ္႐ွည္သမွ် မနား မေနေတာက္ေလွ်ာက္ ၾကြခ်ီ ေတာ္မူေသာ ေဒသစာရီခရီးမ်ားကသက္ေသခံေန၏။
ဘုရား႐ွင္တို႔သည္ နံနက္မိုးေသာက္အလင္းမေရာက္မီ အ႐ုဏ္တက္အခ်ိန္တြင္ တစ္ေလာကလံုးကို ဉဏ္ေတာ္ကြန္ယက္ ျဖန္႔က်က္ၿပီး ေန႔စဥ္ ၾကည့္႐ႈ႔ေတာ္မူပါသည္။ထိုအခါ ကြ်တ္တန္းဝင္နိုင္သူ ေဝေနယ်သတၲဝါသည္ ဉဏ္ေတာ္၌ ေပၚလြင္ထင္႐ွားလာသည္။
ဉာဏ္ေတာ္တြင္ထင္႐ွားလာေသာ ေဝေနယ်သတၲဝါသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းပင္ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ ထိုပုဂၢိဳလ္ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႔႐ြာသို႔ ထိုေဝေန ယ်သတၲဝါ မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဏ္ ရ႐ွိေစေရးအတြက္ ႂကြေတာ္မူပါသည္။ ကြ်တ္ထိုက္သည့္သတၲဝါ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် က်န္မေနေလရေအာင္ ကိုယ္ပင္ပန္းခံ ႂကြေတာ္မူ၏။
အ႐ွင္အဂၤုလိမာလ ခြ်တ္ခန္းတြင္ အခ်ိန္မီ ႂကြတာ္မူရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အ႐ွင္အဂၤုလိမာလသည္ ဘုရား႐ွင္မေရာက္မီ အေမကို အကယ္၍ သတ္မိပါအံ့၊ဤဘဝမဆိုထားႏွင့္ ေနာက္ဘဝ၌ပင္ လံုးဝကို အရိယာရဟႏၱာမျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါ၊ ထို႔ေၾကာင့္ အေမကို မသတ္မွီ အခ်ိန္မီ ျရျခင္းျဖစ္၏။
(၇)ႏွစ္သမီးအ႐ြယ္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမေလာင္းလ်ာသည္ ဘုရား႐ွင္၏ ေဒသနာေတာ္အဆံုးတြင္ ေသာတာပန္ အရိယာျဖစ္၏-ဟုသာ ဆိုသည္။ မည္သည့္တရား အားထုတ္၍ဟုစာတြင္မဆို။ သို႔ေသာ္ ဝိပႆနာတရား အားမထုတ္ဘဲႏွင့္ေတာ့အရိယာမျဖစ္ႏိုင္။ ဝိပႆနာဉာဏ္မွသည္ မဂ္ဉဏ္သို႔ ကူးဆက္ရ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ေသာတာပန္အရိယာ ျဖစ္ခန္းကို ျပဆိုေသာပိဋကတ္ေတာ္တြင္ အခ်ိဳ႔ေနရာ၌ “ေဒသနာႏုသာေရန ဉာေဏန-ေဒသနာေတာ္သို႔ အစဥ္လိုက္ေသာ ဉာဏ္ျဖင့္” ဟု ဖြင့္ဆိုေလ့႐ွိသျဖင့္ ဘုရားတရားကို ဉာဏ္နားျဖင့္ နာၾကားေသာေၾကာင့္ အရိယာျဖစ္သည္-ဟု ျဖည့္စြက္ မွတ္သားရပါမည္။
ဉာဏ္နားျဖင့္ တရားနာပါမွ တရားထူးရႏိုင္သည္ကို ပံုေသမွတ္သားၿပီး တရာနာတိုင္း ဉာဏ္နားျဖင့္ စူးစိုက္ေကာင္းမြန္စြာ နာၾကားတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရေပမည္။ သည့္အျပင္ မည္သို႔မည္ပံု ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတာလဲ? ဆိုတာလည္း သိသင့္ေသာကိစၥ ျဖစ္၏။
ေသာတာပတၲိမဂ္ဉာဏ္သို႔ ဉာဏ္ဆိုက္ေရာက္ျခင္းကို ဓမၼစကၡံဳ ဥဒပါဒိ-တရားကိုျမင္ႏိုင္ ေသာဉာဏ္အျမင္ ျဖစ္ၿပီး ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဓမၼာဘိသမေယာ-သစၥာေလးပါး အမွန္တရားကို ထိုးထြင္းသိၿပီး ဟူ၍လည္းေကာင္း ျပဆိုေလ့႐ွိသျဖင့္ “ၾကြင္းမဲ့ဥႆံု သခၤါရတရား အလံုးစံုသည္ ျဖစ္ျခင္းသေဘာ႐ွိ၏။ ထိုအျဖစ္သေဘာမွန္သမွ် ခ်ဳပ္ျခင္းသေဘာ ႐ွိ၏”ဟူေသာ ဉာဏ္အျမင္ကို ရသြားျခင္းႏွင့္ သစၥာေလးပါးတြင္ ဒုကၶသစၥာကိုထြင္းေဖါက္ သိျမင္ျခင္း၊ သမုဒယသစၥာကို ပယ္သတ္ျခင္း၊ နိေရာဓသစၥာကို အာ႐ံုယူမ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း၊မဂၢသစၥာကို ပြားမ်ားျခင္းဟူေသာ ကိစၥေလးခ်က္ကို တစ္ၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ျခင္း႐ွိသူကို ေသာတာပန္ျဖစ္သူဟု ဆိုသည္။
သာဓက-( “ယံကိဥၥိ သမုဒယဓမၼံ သဗၺံ တံ နိေရာဓဓမၼံ” တိ။ဒုကၡသစၥံ ဇာနေႏၱာ-စေသာပါဠိမ်ား။)
သခၤါရတရား ႐ုပ္နာမ္တို႔၏ ျဖစ္ပ်က္ကို ႐ႈပြားေသာေယာဂီသည္ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ဉာဏ္မွသည္ ဉာဏ္စဥ္မ်ားတဆင့္ ခ်င္း တဆင့္ခ်င္းရင့္သန္ကာ အဆံုးတြင္ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရကို လ်စ္လ်ဳ႐ႈ႔ထားခဲၿပီး ျဖစ္ပ်က္ဆံုးရာ နိေရာသစၥာ(နိဗၺာန္)သို႔ အလိုက္သင့္ေလး ဉာဏ္ျဖင့္ ဆိုက္ေရာက္သြားျခင္းကို ေသာတာပတၲိမဂ္ ဉာဏ္သို႔ ဉာဏ္ဆိုက္ေရာက္ျခင္းဟူ၍ ဆိုသည္။
(ျဖစ္ပ်က္ျမင္၊ျဖစ္ပ်က္ဆံုး၊ျဖစ္ပ်က္မုန္း၊အဆံုးနိဗၺာန္ေရာက္၊ေ႐ွးကျဖစ္ပ်က္ ေနာက္ကမဂ္)မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီး။
ေသာတာပန္ျဖစ္သူသည္-
ဒိ႒ဓေမၼာ-အရိယသစၥာ တရားကို ျမင္ႏိုင္သူ ျဖစ္၏။
ပတၲဓေမၼာ-ျမင္ျခင္းသည္ ပကတိမ်က္စိျဖင့္ ျမင္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္၊Óဏ္ျဖင့္ ေရာက္ႏိုင္သူ ျဖစ္၏။
ဝိဒိတဓေမၼာ-ဉာဏ္ျဖင့္ ေရာက္သူဟူသည္ ထိုးထြင္းသိႏိုင္သူ ျဖစ္၏။
ပရိေယာဂါဠဓေမၼာ-သိျခင္းသည္လည္း တစ္စိတ္တစ္ေဒသ သိျခင္းမဟုတ္၊ အျြကင္းအက်န္မရွိ အလံုးစံုအကုန္အစင္ သိႏိုင္သူ ျဖစ္၏။
တိဏၰဝိစိကိေစၦာ-ေလာသို႔ေလာ ေတြးေတာျခင္း သံသယေတြလည္း ကင္းစင္သူျဖစ္၏။ ေဘးရန္ျြပမ္းေသာ ကႏၱာရခရီးကို လြန္ေျမာက္သြားသူကဲ့သို႔တည္း။
ေဝသာရဇၨပၸေတၲာ-ရြံရွာေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကို ျဖစ္ေစတတ္ကုန္ေသာ အကုသိုလ္တရားတို႔ကို ပယ္သတ္နိုင္ၿပီး ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္လည္းေကာင္း။ အကုသိုလ္ ၏ဆန္႔က်င္ဘက္ သီလစေသာ ဂုဏ္တို႔၌ ေကာင္းစြာ တည္ႏိုင္ၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ပူပန္မႈကင္း ရဲရင့္ျခင္း၊ ထက္ျမက္ျခင္းသို႔ ေရာက္သူ ျဖစ္၏။
အပရပစၥေယာ သတၳဳသာသေန-ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမ သာသနာကို သက္ဝင္ယံုၾကည္ျခင္းသည္ တစ္ပါးသူ တည္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္မဟုတ္၊ မိမိကိုယ္တိုင္ သစၥာတရားကို ထိုးထြင္းသိအပ္၊ မ်က္ေမွာက္ျပဳအပ္ေသာေၾကာင့္သာ သက္ဝင္ယံုၾကည္သူ ျဖစ္၏။
အေသအခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ မိမိတို႔သာသနာအေပၚ ယံုၾကည္ေနၾကျခင္းသည္ ဗုဒၶဘာသာ မိဘေတြက ေမြးဖြား လာ၍ မိ႐ိုးဖလာႏွင့္ အေဟာေကာင္း၊ အေျပာေကာင္း၊ အေရးအသားေကာင္း ဆရာသမားတို႔၏ စကားတို႔ကို နာယူဖတ္ ႐ႈရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သာ ျဖစ္၏။ေသာတာပန္ အရိယာကား ထိုကဲ့သို႔ မဟုတ္၊အေသအျခာကို တရားသိ၍ သက္ဝင္ယံုၾကည္ ျခင္း႐ွိသူ ျဖစ္၏။
ေသာတာပန္အရိယာသည္ ငါးပါးသီလ ဘဝတိုင္း လံုၿခံဳ၏။တျခားသူကို မနာလိုမ႐ႈစိမ့္ ဣႆာမ႐ွိ၊ႏွေျမာဝန္တိုျခင္း မစၦရိယ ကင္း၏။သခၤါရတရားဟူသမွ် ၿမဲ၏-ဟု မျမင္၊ ျမင္မိုရ္ေတာင္ကို ဇီးစိျဖင့္ ပစ္ေပါက္က မတုန္လႈပ္သလို၊ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးေတြႏွင့္ ႀကံဳႀကံဳ သာသနာ ေတာ္ကို ၾကည္ညိဳမႈ လံုးဝမတုန္လႈပ္ေတာ့။ဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ ရတနာသံုးပါးကို ဆည္းကပ္ၿပီး ဘုရားမွတစ္ပါး ကိုး ကြယ္ရာ အျခားမ႐ွိဆိုသည့္ စိတ္သဘာဝမ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္၏။
ပရိတ္ႀကီး ရတနသုတ္တြင္ ေသာတာပန္အရိယာ၏ဂုဏ္ပုဒ္ကို သစၥာဆိုေသာ ဂါထာ(၃)ပုဒ္ကို ဤသို႔ ျပဆိုထား၏။
ယထိႏၵခီေလာ ဂါထာ။ ။ ေျမ၌ ခိုင္ၿမဲစြာ စိုက္ထားအပ္ေသာ တံခါးတိုင္ႀကီးသည္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ တို႔မွတိုက္ခတ္ေသာ ေလမုန္တိုင္းတို႔ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္၊ထိုအတူ ေသာတာပန္အရိယာသည္လည္း တိတိၳ ဆရာႀကီးတို႔၏ ဝါဒဟူ ေသာ ေလမုန္တိုင္းတို႔ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္ေတာ့။ သစၥာေလး ပါး ျမတ္တရားကို ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ ဉာဏ္ျဖင့္ ထိုးထြင္း သိအပ္ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
ဤဂါထာျဖင့္ ေသာတာပန္အရိယာသည္ မည္သည့္ဝါဒကိုမွ် နားေယာင္ျခင္းမ႐ွိဘဲ ဗုဒၶ၊ဓမၼ၊သံဃာတို႔၌ သက္ဝင္ယံုၾကည္မႈ စူးစူးနစ္နစ္ ခိုင္ၿမဲၿမဲ႐ွိသည္ကို မွတ္သားရ၏။ပုထုဇဥ္တို႔ကား အေျပာေကာင္းလွ်င္ ဟုတ္ႏိုးႏိုးထင္တတ္၏။
ေယ အရိယသစၥာနိ ဂါထာ။ ။ နက္နဲေသာဉာဏ္ေတာ္႐ွင္ ဘုရားသခင္သည္ အေကာင္းဆံုး ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္ေသာ အရိယသစၥာတို႔ကို မဂ္ဉာဏ္ရ႐ွိ၍ ထင္႐ွားသိျမင္ၾကကုန္ေသာ ေသာတာပန္ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ စည္းစိမ္ယစ္၍ အလြန္အကဲ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကေသာ္လည္း ႐ွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ဘဝကို ယူ႐ိုး မ႐ွိေတာ့။
ေသာတာပန္(၃)မ်ိဳး-တစ္ဘဝသာ ျဖစ္ရၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္မည့္ ဧကဗီဇ၊ ႏွစ္ဘဝ သံုးဘဝအတြင္း ရဟႏၱာျဖစ္မည့္ေကာလံေကာလ၊ခုနစ္ဘဝျဖစ္ရၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္မည့္ သတၲကၡတၲဳပရမ-ဟူ၍ ေသာတာပန္ (၃)သံုးမ်ိဳးသံုးစား ႐ွိ၏။သဒၶါစေသာ ဣေျႏၵတို႔ ထက္ျခင္း၊ႏံု႔ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဤသို႔ သံုးမ်ိဳးကြဲျခင္း ျဖစ္သည္။
သဟာဝႆ ဂါထာ။ ။ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္သည္ ေသာတာပတၲိမဂ္ဉာဏ္ ျပည္စံုသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သကၠာယဒိ႒ိ ဝိစိကိစၦာ သီလဗၺတ-တရားသံုးပါးႏွင့္ အခ်ိဳ႔ေသာ ကိေလသာမ်ားကို ပယ္႐ွားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင့္ အပါယ္ေလးဘံုတို႔မွ အလ်ဥ္း လြတ္ေျမာက္သျဖင့္ ဘဝေတြျဖစ္ရေစဦးေတာ့ အပါယ္ဘဝတို႔သို႔ မက်ႏိုင္ေတာ့။
ဤဂါထာျဖင့္ ေသာတာပန္သည္ သကၠာယဒိ႒ိ၊ဝိစိကိစၦာ၊သီလဗၺတ-ဟူေသာကိေလသာဝဋ္ကို ပယ္ၿပီးသည္ကို လည္းေကာင္း။ အပါယ္ေလးပါးဟူေသာ ဝိပါကဝဋ္ကို ပယ္ၿပီးသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ထိုဝဋ္တို႔၏မူလဘူတျဖစ္ေသာ ကမၼဝဋ္ကို ပယ္ၿပီးသည္ကို လည္းေကာင္း ျပဆိုသည္။
သကၠာယဒိ႒ိ-ဟူသည္ ထင္႐ွား႐ွိေသာခႏၶာငါးပါး၌ ထင္႐ွားမ႐ွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၲဝါ ထင္မွားမႈ ျဖစ္သည္။
ဝိစိကိစၦာဟူသည္-ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃ သံသရာ၏ေ႐ွးအဖို႔ ေနာက္အဖို႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားတို႔၌ ယံုမွားျခင္းတည္း။
သီလဗၺတ-ကိေလသာတို႔ကို မစင္ၾကယ္ေစႏိုင္ေသာ လြဲမွားအက်င့္တည္း။ (ႏြားသီလ၊ ေခြးသီလ၊ ႏြားက်င့္၊ ေခြးက်င့္၊ဟူ၍ ဆိုသည္။)
ေသာတာန္သည္ အလြန္႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းကုန္ေသာ (၆)ပါးေသာ အေၾကာင္းစု ျပစ္မႈတို႔ကို လံုးဝမက်ဴးလြန္ေတာ့-(၆)ဌာနတို႔ကား ၁။အမိရင္းသတ္ျခင္း၊၂။ အဖရင္းသတ္ျခင္း၊၃။ရဟႏၱာသတ္ျခင္း၊ ၄။သံဃာဂိုဏ္း ခြဲျခင္း၊ ၅။ ျမတ္စြာ ဘုရားေသြးထြက္ေအာင္လုပ္ျခင္းႏွင့္၊ ၆။ဗုဒၶမွတစ္ပါး အျခားသူကို ဆရာဟု မညြန္ျပျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။
ဤကဲ့သို႔ ႀကီးေလးေသာ ကံႀကီးမ်ားအျပင္ ၾကမ္းပိုး ျခင္ ယင္-စေသာ သတၲဝါအေသးတို႔ကိုပင္ ေသာတာပန္သည္ ေစတနာျဖင့္ သတ္႐ိုးထံုးစံမ႐ွိ၊သည့္အျပင္ ေနာက္ဘဝေရာက္႐ွိသြားၿပီး မိမိအရိယာျဖစ္မွန္းမသိေသာ္လည္း ဓမၼတာသေဘာအားျဖင့္ ဤအမႈႀကီးမ်ားအျပင္ ငါးပါးသီလ ေဖါက္ဖ်က္ျခင္းတို႔ကိုလည္း မလြန္းက်ဴးေတာ့။ ပုထုဇဥ္တို႔ကား သစၥာေလး ပါးကို မသိမျမင္ႏိုင္ေသး ေသာေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ေသာ အကုသိုလ္အမႈႀကီးမ်ားကို လြန္က်ဴးမိတတ္ၾက၏။
ဝိသာခါေက်ာင္းအမ(၇)ႏွစ္သမီး ေသာတာပန္ျဖစ္ျခင္းႏွင့္ႏြယ္၍ ယေန႔အခါ တရားအားထုတ္ၾကသူမ်ား ကိုယ္ တိုင္ ေသာတာပန္စစ္တမ္းကို နားလည္ရန္ လိုအပ္ပါသျဖင့္ ေရးသားရျခင္း ျဖစ္သည္။
ထို႔ေန႔မွာပင္ အဖိုးျဖစ္သူ ေမ႑ကသူေ႒းႀကီးလည္း ဘုရားထံခ်ဥ္းကပ္ တရားနာ၍ ေသာတာပန္အရိယာျဖစ္ကာ ဘုရားအမွဴး႐ွိေသာ သံဃာေတာ္ မ်ားကို ေနာက္ေန႔နံက္တြင္ ေနအိမ္သို႔ ပင့္ဖိတ္၍ မြန္မြန္ျမတ္ျမတ္ ဆြမ္းခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ ခ်ိဳခ်င္ရသာ အျဖာျဖာတို႔ျဖင့္ တစ္ဆဲ့ငါးရက္တိုင္တိုင္ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္း မဟာဒါနအလွဴေတာ္ႀကီးကို ေပးလွဴပါသည္။
(၇)ႏွစ္သာ႐ွိေသးသည့္ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားကို အရာသြင္းအေလးထား၍ ဘုရား႐ွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ခရီးဦး ႀကိဳဆိုေစျခင္း ကို ေစခိုင္းေပးေသာ သူေ႒းႀကီးမ်ား၏သာသနာျပဳစိတ္ကား အတုယူဖြယ္ရာျဖစ္သလို၊ဝိသာခါေက်ာင္းအမႏွင့္သုမနမင္းသမီးေလးတို႔၏ သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ခံ ျပည့္ဝခဲ့ျခင္းတို႔ကား အားၾကဖြယ္ရာျဖစ္ပါေၾကာင္း-
အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)
မွတ္ခ်က္။ ။ ဆက္လက္ေဖၚျပေပးသြားပါမည္။
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
အရွင္သိရိႏၵ

Posted in: ေထရုပၸတၱိမ်ား.