၀ိသာခါေက်ာင္းအမ (၂)

၀ိသာခါေက်ာင္းအမ (၂)
အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)
“ ဝိသာခါေက်ာင္းအမရဲ့ အတိတ္ဘဝေတြက ေရးသားၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးဘဝထက္ မက႐ွိမွာပါ၊ ဇာတ္အ႒ကထာမွာ ထပ္႐ွာပါဦး”ဟု စာခ်ဆရာေတာ္မ်ား က ဆြမ္းဝိုင္းမွာ အႀကံေပးၾကသည္။
“ ဒါမွ ေက်ာင္းအမရဲ့ အတိတ္ဘဝပံုရိပ္မွေန သံသရာဆိုတာကို စဥ္းစားျဖစ္ၿပီး “ ေ႐ွးကေကာင္းလို႔ ယခုေကာင္းတာ၊ ယခုေကာင္း ေနာင္ လဲေကာင္း ဦးမွာ” ဆိုတဲ့ ကမၼသဘာဝ ေၾကာင္းက်ိဳး ဆက္သြယ္မႈ႔ ဘဝျဖစ္စဥ္ကို သိၿပီး ျပင္ႏိုင္ၾကတာေပါ့” ဟုလည္း ထပ္ေလာင္းအႀကံေပးၾက၏။
ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ပါတ္မွာလည္း ေက်ာင္းအမႀကီး၏ အတိတ္ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း တစ္မ်ိဳးကိုဘဲ ေရးသား လိုက္ရပါသည္။
လူဘဝသံသရာစခန္းတြင္ ေက်ာင္းအမႀကီးအျဖစ္ျဖင့္ ယခု တေထာက္နားေနရခ်ိန္မွာ မပင္မပန္း ခ်မ္ခ်မ္းသာသာႏွင့္ ကသိကေအာက္ ဒုကၡမေရာက္ရဘဲ အထက္တန္းက်က် မ်က္ႏွာပန္းလွလွ ျဖစ္ရျခင္းသည္ ယခုေကာင္း၍သာ မဟုတ္၊ ယခင္ အတိတ္ဘဝေတြကလည္း ေကာင္းခဲ့ လို႔ဆိုတာကို ေက်ာင္းအမ၏ အတိတ္ဘဝေတြက အသိေပးေနသေယာင္႐ွိ၏။
လူသားအမ်ားစုသည္ ယခုဘဝ ေကာင္းကြက္၊အားသာခ်က္တို႔ျဖင့္ ျပည့္စံုေနေသာအေျခအေန ေပၚ၌သာ တင္းတိမ္ သာယာ ယစ္မူးေနၾက၏။ မလွဴမတန္းမေပးကမ္းဘဲ ေနတတ္ၾက၏။ထို႔ေၾကာင့္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမက သူမ၏ေယာကၡထီးကို ဤသို႔ ေကာက္ခ်က္စြဲျပသည္။
“တပည့္ေတာ္မရဲ့ ေယာကၡထီးက အစာေဟာင္းကိုသာ စားေနသူပါဘုရား” တဲ့။
ဤဘဝမွာ သားသမီးအေယာက္ႏွစ္ဆယ္ျဖင့္ ပြားစီးသည့္ေက်ာင္းအမမွာ ဘဝတစ္ခု၌ သားသမီး မထြန္းကားသျဖင့္ သားဆုပန္ခဲ့ရဘူး၏။
ဘုရား႐ွင္သည္ မိုးဦးက် ကာလတစ္ခုတြင္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမအား မိုးေရးခံသကၤန္းအပါဝင္ ဆု႐ွစ္မ်ိဳးကို ခြင့္ျပဳေတာ္မူသည္။ရဟန္းေတာ္မ်ားက “ေက်ာင္းအမႀကီးကား အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေပမယ့္ ဆု႐ွစ္မ်ိဳး ရႏိုင္စြမ္းသူျဖစ္တယ္။ဪသာ္ ဂုဏ္ႀကီးမားေလစြတကား” ဟု ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။
“အခုဘဝမွာမွ ဆု႐ွစ္မ်ိဳးကို ေပးသနားေတာ္မူျခင္းမဟုတ္၊အတိတ္ဘဝတုန္းကလည္း ဆုေပးေတာ္မူခဲ့ရတယ္” ဟု ဗုဒၶ႐ွင္က မိန္႔ေတာ္၏။
“အဘယ္ဘဝတုန္းက ဆုေပးေတာ္မူခဲ့ရပါသလဲဘုရား” ဟု ေမးေလွ်ာက္ၾကသျဖင့္ သု႐ုစိ ဇာတ္ေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။
မိထိလာျပည္က သု႐ုစိမင္းသားႏွင့္ဗာရာဏသီျပည္က ျဗဟၼဒတၲမင္းသားတို႔သည္ ေက်ာင္းေန ဖက္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ အလြန္ရင္းႏွီးကြ်မ္း ဝင္ၾက၏။ မိမိတို႔ သားသမီးမ်ားရၾကပါက အခ်င္းခ်င္း လက္ထပ္ ေပးၾကမည္ဟုလည္း ကတိျပဳခဲ့ၾက၏။
မင္းသားႏွစ္ပါးတို႔သည္ တကၠသိုလ္ျပည္မွ ပညာစံုၿပီျဖစ္၍ တိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ မိမိတို႔တိုင္းျပည္ကို တရားႏွင့္အညီ စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ၾကရသည္။
သု႐ုစိမင္းမွာ သု႐ုစိကုမာရ သားေတာ္ေလးဖြားျမင္ၿပီး၊ျဗဟၼဒတ္မင္းမွာေတာ့ သမီးေတာ္ေလး သုေမဓာ ထြန္းကား၏။
သု႐ုစိမင္းသား တကၠသိုလ္ျပည္မွ ပညာစံု၍ျပန္လာခဲ့၏။ခမည္းေတာ္မွ သားေတာ္၏ၾကင္ယာေတာ္ အတြက္ ငယ္သူငယ္ ခ်င္းျဖစ္သူ ျဗဟၼဒတ္မင္း ထံ လက္ေဆာင္ပဏၰာႏွင့္အတူ သမီးေတာ္ကို သားေတာ္ အတြက္ ေတာင္းခံသည္။
ထိုအခါ ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ မိဖုရားႀကီးအား “အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့စိတ္ဆင္းရဲဆံုးအရာကား ဘာပါလဲ? ဟု ေမးေတာ္ မူရာ၊မိဖုရားႀကီးက “ လင္တူ မယား ျဖစ္ရျခင္းပါ” ဟု သံေတာ္ဦးတင္သည္။
“ငါတို႔ရဲ့သမီးေတာ္ သုေမဓာမင္းသမီးေလး ဒီဒုကၡမွလြတ္ေစရမယ္” ဟု ႀကံေတြးေတာ္မူၿပီး “မိဖုရားတစ္ေယာက္တည္းသာ ယူမယ့္မင္းသားနဲ႔သာ သမီးေတာ္ကို ထိမ္းျမားလက္ဆက္ေပးမယ္” ဟု မိဖုရားႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး ေဖၚျပအတိုင္းအေၾကာင္း ျပန္လိုက္၏။
“သူငယ္ခ်င္း၊သားသမီးမ်ားရရင္ လက္ဆက္ေပးဖို႔ကို တို႔ကတိစကားထားခဲ့ၾကတယ္၊ဒါေပမယ့္ တို႔သမီးကေလးကို ဇနီးမယား မ်ားလွတဲ့ သူနဲ႔မေပးစားလို၊ဇနီးမယားေတြ အမ်ားႀကီးထဲ စြန္႔မပစ္လို၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ထည္းေသာဇနီးကိုသာ ေပါင္းသင္းမယ့္သူနဲ႔သမီးကို လက္ ဆက္ေစလိုတယ္” ဟု သု႐ုစိမင္းထံ အေၾကာင္းျပန္လိုက္သည္။
မိဖုရားမ်ားမ်ားကို ခံုမင္လွသည့္ ဖခင္သု႐ုစိမင္းက သားေတာ္အတြက္ ေမာင္းမေပါင္း တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ မွန္းထား၍ တစ္လင္ တစ္မယားစနစ္ကို လက္မခံႏိုင္ျဖစ္ေပမယ့္၊ သားေတာ္ သု႐ုစိကုမာရကား ထိုကဲ့သို႔မဟုတ္၊အလွတြင္ သတင္းႀကီးသည့္ သုေမဓာမင္းသမီး တစ္ေယာက္တည္း ကိုသာ လက္ခံေပါင္းသင္းမည္၊အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ားကို မလိုပါ- ဟု ဆိုလာေသာေၾကာင့္ နန္းရပ္ထီးျဖဴကုိပါ အပ္ႏွင္း ၾကၿပီး ေပးစားလိုက္ၾကသည္။
ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေသာင္းၾကာ ခ်စ္ခင္စြာ ေပါင္းသင္းပါေသာ္လည္း သာသမီးရတနာ မျဖစ္ထြန္း၍ တိုင္းသားျပည္သူတို႔က “မင္းတရားမွာ အျပစ္မ႐ွိပါ၊ နန္းညြန္႔နန္းလ်ာ သားရတနာမ႐ွိက မင္းဆက္ျပတ္ေပမည္၊ မင္းတရားမွာလည္း မိဖုရားက တစ္ေယာက္တည္း႐ွိေနပါသည္၊မင္းတရားမွာ အနည္းဆံုး ေမာင္းမမိႆံ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေတာ့ ႐ွိသင့္ပါတယ္၊သို႔မွသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွ ဘုန္းကံ႐ွိတဲ့သားရတနာ ဧကန္ ရႏိုင္ပါတယ္” ဟု နန္းရင္ျပင္တြင္ စုေဝး ၍ တိုင္းသားျပည္သူတို႔က အေရးဆိုၾက၏။
“အေမာင္တို႔၊ဘာကို အေရးဆိုေနၾကတာလဲ၊ငါသည္ အျခားအမ်ိဳးသမီးကို မယူလို-ဟု သုေမဓာမင္းသမီးကို ပဋိညာဥ္ ေပးထားၿပီး ယူထားျခင္းျဖစ္
တယ္၊ မုသာဝါဒ ေျပာဆိုရန္မသင့္၊ အျခားမိဖုရားကို အလိုမ႐ွိ” ဟု သု႐ုစိမင္းက ပယ္ျမစ္၏။
ထိုစကားကို သုေမဓာမင္းသမီး ၾကားသိရသည္႐ွိေသာ္ “မင္းတရားသည္ သစၥာစကားကို မပ်က္လို၍ အျခားအမ်ိဳး သမီး ေဆာင္ယူမည္ မဟုတ္၊ငါကိုယ္တိုင္ ေဆာင္က်ဥ္းေပးအံ့”ဟု ႀကံေတြးၿပီး သူမကိုယ္တိုင္ မိခင္အရာ၌တည္၍ မင္းမ်ိဳး သတိုးသမီး တစ္ေထာင္၊အမတ္မ်ိဳး သတိုးသမီး တစ္ေထာင္၊ သူျြကယ္မ်ိဳး သတိုးသမီး တစ္ေထာင္၊ကေခ်သည္အမ်ိဳးသမီး တစ္ေထာင္အားျဖင့္ ကညာစင္အမ်ိဳးသမီး ေလးေထာင္ကို မင္းတရားအတြက္ ေဆာင္က်ဥ္းေပးသည္။
ႏွစ္တစ္ေသာင္းေပါင္းသင္းေနထိုင္ၾကေပမယ့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္လည္း သားသမီးရတနာ မျဖစ္ထြန္း၍တဖန္ ေလးေထာင္စီသံုးႀကိမ္ စုစုေပါင္း တစ္ေသာင္ေျခာက္ေထာင္ႏွင့္အတူ ေပါင္းသင္းေစျပန္၏။သိုေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းေလးေသာင္းၾကာသည့္တိုင္ သားသမီးက လံုးဝမျဖစ္ထြန္း။
သုေမဓာမိဖုရားႏွင့္ ႏွစ္တစ္ေသာင္းျဖစ္၍ နန္းညြန္႔နန္းလ်ာကို ႏွစ္ငါးေသာင္းၾကာသည့္တိုင္ မျဖစ္ထြန္းခဲ့၍ တဖန္တိုင္းသားျပည္သူေတြက “မင္းတရား၊မိဖုရားေတြကို သားဆုပန္ခိုင္းပါ” ဟု အေရး ဆိုၾကျပန္ပါသည္။
မင္းတရားကလည္း တိုင္းသားျပည္သူမ်ားအလိုက် မိဖုရားမ်ားကို သားဆုပန္ေစသည္။ မိဖုရားတို႔သည္ နတ္ေဒဝတာမ်ားကို ႐ွိခိုးေတာင္း ပန္ၾကကုန္၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာအက်င့္တို႔ကိုလည္း က်င့္ၾကကုန္၏။သို႔ေသာ္ သားရတနာကို မရၾကကုန္။
ထိုအခါ သု႐ုစိမင္းသည္ သုေမဓာမိဖုရားကို “သင္ မိဖုရားႀကီးလည္း သားဆုပန္ပါဦး” ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။“ေကာင္းပါၿပီး မင္းတရား” ဟု ဝန္ခံၿပီး တစ္ဆဲ့ငါးရက္ေန႔တြင္ အဂၤါ႐ွစ္တန္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ဥပုသ္သီလကို ေဆာက္တည္၏။ က်က္သေရ႐ွိေသာအိပ္ေဆာင္၌ သီလတို႔ကို ဆင္ခ်င္လွ်က္ သီလ ေဆာက္တည္သူမ်ားႏွင္သင့္ေလ်ာ္သည့္ ကုဋင္ေပၚ၌သာ အိပ္စက္ေနထိုင္သည္။ အျခားေသာမိဖုရားတို႔သည္ အက်င့္မွားတို႔ျဖင့္ သားရတနာမရႏိုင္ၾက၍ ဥယ်ဥ္သို႔ ထြက္ခြါသြားၾကၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနၾကေတာ့သည္။
သုေမဓာမိဖုရား၏ သီလတန္ခိုးေၾကာင့္ သိၾကားမင္း၏ဘံုဗိမာန္တုန္လႈပ္၏။ ဆင္ခ်င္ၾကည့္႐ႈလေသာ္ သုေမဓာမိဖုရား သားဆုပန္ျခင္းကို သိ႐ွိေတာ္မူ၏။
ထိုေၾကာင့္ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္၌ စံုျခည္ဆန္ျခည္ ျဖစ္လွ်က္ နတ္စည္းစိမ္ကို ခံစားစံစားေနေသာ နဠကာရနတ္သားကို လူျပည္ဆင္းရန္ တိုက္တြန္းေတာင္းပန္ရေတာ့သည္။
“အ႐ွင္သိၾကားမင္း၊ လူတို႔ျပည္ကား စက္ဆုတ္ ႐ႊံ႐ွာဖြယ္ ေကာင္းလွတယ္။ လူျပည္ေနသူ ေတြဟာ ဒါနစတဲ့ကုသိုလ္ေတြကို ျပဳလုပ္ၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္ရန္ ဆုေတာင္းၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ လူျပည္သြားၿပီး ဘာလုပ္ရမွာတုန္း” ဟု နဠကာရနတ္သားက ျငင္းဆန္သည္။
“အေမာင္နတ္သား၊နတ္ျပည္စည္းစိမ္အတိုင္း လူျပည္မွာလည္း စည္းစိမ္ခံစားရပါမယ္၊ ႏွစ္ဆဲ့ငါးယူဇနအျမင့္၊ ကိုးယူဇနာအလ်ား၊ ႐ွစ္ယူဇနာက်ယ္တဲ့ ရတနာျပႆာဒ္နဲ႔လည္း ေနရမွာပါ” ဟု စည္းစိမ္ျဖင့္ ဆြယ္ပါမွ နဠကာရနတ္သားက “ေကာင္းပါၿပီ” ဟု လူျပည္မွာ သေႏၶေနဖို႔ ကတိျပဳသည္။
နဠကာရနတ္သား၏ ကတိဝန္ခံမႈ႔ကို ရၿပီးေနာက္ သိၾကားမင္းသည္ ရေသ့အသြင္ျဖင့္ သု႐ုစိမင္း၏ဥယ်ာဥ္ေတာ္ သြား၍ ေမာင္းမမိႆံ တို႔အထက္ ေကာင္းကင္ယံတြင္ စၾကၤန္သြားလွ်က္ ကိုယ္ထင္ျပကာ “သားဆု ေပးႏိုင္တယ္၊ ဘယ္သူ သားဆု ပန္မလဲ?” ဟုေမးေတာ္မူရာ-
အမ်ိဳးသမီး တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္လံုးက “အ႐ွင္ရေသ့၊ကြ်န္မေပးပါ၊ကြ်န္မေပးပါ”ဟု ဝိုင္းဝန္းေတာင္းၾက၏။
ထိုအခါ သိၾကားမင္းက “သီလ႐ွိသူကို သားဆုေပးမယ္၊ သင္တို႔ သီလ႐ွိလား၊ အက်င့္ေကာင္းရဲ့လား”ဟု ေမးရာ အမ်ိဳး သမီးအားလံုးတို႔သည္ ဆန္႔တန္းထားသည့္လက္ေတြကို ျပန္႐ုပ္သိမ္းၿပီး “သီလ႐ွိသူကို ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊သုေမဓာထံသို႔သာ သြားပါ” ဟု ေျပာၾကသည္။
သိၾကားမင္းသည္ သုေမဓာနန္းေဆာင္သို႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ သြားကာ ျခေသၤ့ခံ ေလေသာက္ျပဴတင္း၌ ရပ္ေန၏။ သုေမဓာ၏ေခြ်ရံ တို႔သည္ “မိဖုရားႀကီး၊ နတ္မင္းတစ္ပါးသည္ ေလေသာက္ျပဴတင္းတြင္ ရပ္ေနပါတယ္၊ အ႐ွင္မကို သားဆုေပးမယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္” ဟု သံေတာ္ဦးၾကသည္။
သုေမဓာမိဖုရားသည္ ေလေသာက္ျပဴတင္းကို ဖြင့္ကာ “အ႐ွင္၊ သားဆုေပးမယ္ဆိုတာ ဟုတ္မွန္ ပါသလား” ဟု ေမးရာ “မွန္တယ္၊မိဖုရားႀကီး” ဟု ရေသ့အသြင္ေဆာင္ သိၾကားမင္းက ျပန္ေျပာသည္။
“ဒါဆို သားဆု ေပးပါ” “မိဖုရားရဲ့ သီလက အသို႔ပါနည္း၊ ကြ်ႏု္ပ္ေက်နပ္ႏွစ္သက္ပါမွသားဆုေပးမွာ”ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္- “ဒါဆိုေျပာျပမယ္၊ နားေထာင္ပါ”ဟု ဆိုကာ သုေမဓာမိဖုရားႀကီးက သူမ၏ သီလတို႔ကို ေဖၚျပပါအတိုင္း ေျပာျပ၏။
“မိဖုရားျဖစ္တဲ့ေန႔မွစလို႔ ႏွစ္တစ္ေသာင္းတိုင္ သု႐ုစိမင္းကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးတယ္၊ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္ သံုးပါးလံုးနဲ႔ မင္းတရားကို မ်က္ကြယ္မ်က္ေမွာက္ အထင္မေသးပါ”
“ခင္ပြန္းသယ္ရဲ့မိဘတို႔သည္ အသက္ထက္ဆံုး ကြ်ႏု္ပ္ကို ဆံုးမၾကတယ္၊ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ၾကမ္းပိုး၊ ျခတို႔ကိုပင္ မညွင္းဆဲဘူးပါ၊ ကုသိုလ္တရား (၁၀)ပါးကို ဧကန္က်င့္ေနသူပါ၊႐ို႐ိုေသေသ ေန႔ေန႔ညည ေယာကၡမတို႔ကို မပ်င္းမရိ ျပဳစုပါတယ္”
“သု႐ုစိမင္းအတြက္ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတို႔ကို ေဆာင္က်ဥ္း ေပးပါတယ္၊ထိုအတြက္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ တရံတစ္ဆစ္မွ် မ႐ႈစိမ့္ျခင္း၊ အမ်က္ထြက္ျခင္းမ႐ွိပါ”
“သူမတို႔ရဲ့ အက်ိဳးစီးပြားကိုသာ လိုလားပါတယ္၊မႏွစ္သက္ျခင္းမျဖစ္ပါ၊လင္တူ အမ်ိဳးသမီးတို႔ကို မိမိကိုယ္ကို ႏွစ္သက္ သလို ႏွစ္သက္ပါတယ္”
“ မိမိကို မွီ၍ အသက္ေမြးၾကရကုန္ေသာ ကြ်န္အမႈလုပ္သားအေစအပါးတို႔ကို တရားနဲ႔အညီ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာႏွစ္လိုစြာ ေကြ်းေမြးေစာင့္ေ႐ွာက္ ပါတယ္”
“ရဟန္း ပုဏၰား သူေတာင္စားတို႔အား ထမင္းစားေသာက္ဖြယ္ရာ အျဖာျဖာတို႔ကို ေပး၍ ႏွစ္သက္ေစပါတယ္”
“တစ္ဆဲ့ေလးရက္၊တစ္ဆဲ့ငါးရက္၊ ႐ွစ္ရက္၊ဥပုသ္အတြက္တစ္ရက္ေန႔ေတြမွာ အဂၤါ႐ွစ္တန္နဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ ဥပုသ္သီလေစာင့္တည္ပါတယ္၊ ဤမွန္ကန္တဲ့ သစၥစကားေၾကာင့္ အ႐ွင္ရေသ့ သားဆုေပးပါ၊ မုသာစကားေတြ ျဖစ္ပါက ေခါင္းခုနစ္စိပ္ ကြဲပါေစ” ဟု တိုင္တည္သစၥာဆို၏။
“တရားဂုဏ္အလံုးစံုတို႔သည္ မိဖုရားႀကီးမွာ ႐ွိၾကပါတယ္၊ ေျခြရံသင္းပင္းေပါမ်ားလွပါတဲ့ မိဖုရားႀကီး၊ မ်ိဳး႐ိုးစင္ၾကယ္လွပါတဲ့ အိုမိဖုရားႀကီး၊ ခတၲိယဇာတ္ သာထူးသားျမတ္ကို ဧကန္ ရပါလိမ့္မယ္” ဟူ၍ သိၾကားမင္းက အားရဝမ္းသာေျပာသည္။
“ျမတ္ႏိုးဖြယ္ ရေသ့ရဟန္းအသြင္နဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားပါတဲ့ အိုအ႐ွင္၊ဟင္းလင္းျပင္ ေကာင္းကင္ ယံမွာရပ္ေနပါတဲ့ အိုအ႐ွင္၊ ကြ်ႏု္ပ္ရဲ့ စိတ္ႏွလံုးသို႔ေရာက္ေစႏိုင္တဲ့ ျမတ္ႏိုးဖြယ္စကားကို ေျပာတတ္ ပါေပစြာ့”။ အသင္ဟာ နတ္ျပည္က နတ္မင္းပါလား? သို႔မဟုတ္ တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ရေသ့ရဟန္းပါလား? ကြ်ႏု္ပ္ကို ထင္႐ွားစြာ ေျပာျပပါ” ဟု ေမးရာ-
“သင့္ရဲ့ေ႐ွ႔ေမွာက္ယခုေရာက္ေနသူမွာ နတ္အေပါင္းက ဦးညြတ္ရတဲ့၊ မ်က္လံုးတစ္ေထာင္ အျမင္ေဆာင္နိုင္တဲ့ သိၾကားမင္းျဖစ္ပါတယ္၊ သက္႐ွိထင္႐ွား လူေလာကမွာ အၾကင္အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ မွန္စြာက်င့္ၾကတယ္၊ပညာ႐ွိၾကတတယ္ ။ သီလ႐ွိၾကတယ္၊ေယာကၡကို အိမ္ဦးနတ္ လို ေလးစားၾကတယ္၊ ထိုကဲ့သို႔ ပညာ႐ွိတဲ့၊စင္ၾကယ္တဲ့ အမ်ိဲးသမီးကို နတ္ေတြက ဖူးျမင္လိုၾကပါတယ္”
“အ႐ွင္မ၊ ေ႐ွးေ႐ွးကပင္ စင္ၾကယ္တဲ့အက်င့္၊ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ အ႐ွင္မသည္ ယခု မင္းမ်ိဳး၌ ျဖစ္ရတယ္၊
အလို႐ွိတာမွန္သမွ် ျပည္စံုမယ္၊ ဤလူဘဝမွာ အၿခံအရံ ေပါမ်ားတယ္၊ ေနာက္ဘဝမွာ နတ္ျပည္ေရာက္မယ္၊ အိုအ႐ွင္မ၊မိမိရဲ့ ဓမၼကိုမိမိကိုယ္လို ထိမ္းပါ၊ ခ်မ္းသာပါလိမ့္မယ္၊ ကြ်ႏု္ပ္ယခု နတ္ျပည္ျပန္ေတာ့မယ္၊ မိဖုရားႀကီးကို ေတြ႔ရတာကို ႏွစ္သက္လွပါတယ္”ဟုဆိုကာ သိၾကားမင္း ကြယ္ေပ်ာက္ သြားသည္။
နံနက္မိုးေသာက္ယံမွာ နဠကာရနတ္သားသည္ သုေမဓာမိဖုရား၏ ဝမ္းၾကာတိုက္မွာ သေႏၶယူသည္။ ေနာင္တြင္ မဟာပနာဒအမည္ရသည့္ သားေတာ္အမည္ျဖင့္ ဖြားျမင္၏။
ဇာတ္ေတာ္ေပါင္းေသာအခါ သိၾကားမင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္း၊ ထိုစဥ္က သုေမဓာ မိဖုရားကား ဝိသာခါ ေက်ာင္းအမ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ကို ေဟာျပသည္။
ဘုန္းကံႀကီးမားမည့္ သာသမီးတို႔သည္ မိုးေသာက္ယံ(အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္)မွာ သေႏၶယူေလ့႐ွိ၏။ သားဆုပန္ၾကမည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ျပည့္စံုၾက ရသည့္ ဓမၼတို႔ကို ဇာတ္ေတာ္မွာ ျပဆိုထား၍ သားသားမီးမီး လိုခ်င္ၾကေသာ မိဘမ်ားမွတ္သားလိုက္နာဖို႔ ျဖစ္၏။ သို႔မွသာ လူမင္းဘုန္းႀကီး နတ္မင္းမေနသာေတာ့၍ လူမစြမ္းနတ္မ မည္။ (ဇာတ္အ႒ကထာ၊၄။၃၁၅)
ကဏွဒီပါယနဇာတ္တြင္ သားအသက္႐ွင္ဖို႔ သစၥာဆိုခဲ့ရ၏။ ဤဇာတ္ေတာ္မွာေတာ့ သားရဖို႔ သီလေဆာက္တည္ သစၥာဆိုရ၏။ ဘုရား႐ွင္ႏွင့္ေတြ႔ ခြင့္သာသူတို႔သည္ အတိတ္ဘဝမ်ားစြာကပင္ ဘုရားအေလာင္းႏွင့္ပါတ္သက္ဖူးခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ယေန႔ေခတ္စကားျဖင့္ ဆိုရေသာ္ ဘုရား႐ွင္ႏွင့္ ပ႒ာန္းဆက္႐ွိသူမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾက၏။
ထိုဘဝက သိၾကားမင္းေျပာၾကားခဲ့သလို ယခုဝိသာခါေက်ာင္းအမျဖစ္ရသည့္ဘဝမွာ အထက္တန္းၾကၿပီး စီးစိမ္ဥစၥာၾကြယ္ဝျပည့္စံုသည္ သူေ႒းမ်ိဳး၌ ျဖစ္ရ၏။
အစိေႏၱယ် ဗုဒၶေဂါတမသာသနာတြင္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမသည္ အဂၤတိုင္း၊ ဘဒၵိယၿမိဳ႔ေန ေမ႑က သူေ႒းႀကီး၏ သား၊ဓနဥၥယသူေ႒းႏွင့္ အဂၢမေဟသီ သုမနေဒဝီတို႔မွ ေမြးဖြားေသာ သမီးရတနာျဖစ္လာပါသည္။
ဝိသာခါေက်ာင္းအမ၏အဖိုး ေမ႑ကသူေ႒းႀကီးသည္ ထိုဘဒၵိယၿမိဳ႔တြင္ ဘုန္းကံႀကီးသည့္ သူေ႒းႀကီးငါးဦးအနက္ ထိပ္ဆံုး သူေ႒းႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။
ဗုဒၶလက္ေတာ္အခါက ၁။ ေမ႑ကသူေ႒း၊ ၂။ ေဇာတိကသူေ႒း၊ ၃။ ဇဋိလသူေ႒း၊ ၄။ပုဏၰကသူေ႒း၊ ၅။ ကာကဝလိယသူေ႒းဟူ၍ သူေ႒းႀကီးငါးဦး ႐ွိသည္။ထိုသူေ႒းတို႔၏ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာျခင္းကို ယေန႔ေခတ္လို သန္းေပါင္း ဘီလီယံမည္မွ် ပိုင္ဆိုင္သည္ဟု မျပဆိုဘဲ၊ ေရတြက္ လို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ေမ႑ကသူေ႒းႀကီး၊ဇနီး စႏၵပဒုမ၊သားႀကီး ဓနဥၥယ၊ ေခြ်းမ သုမနေဒဝီ၊ ကြ်န္ ေမာင္ပုဏၰတို႔သည္ ဘုန္းကံအလြန္ႀကီး မားၾကသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုလည္း ဤသို႔ ျပဆို၏။
ေမ႑ကသူေ႒းႀကီး၏ ေနအိမ္ေနာက္ဖက္ ႐ွစ္ကရီသက်ယ္ဝန္းေသာအရပ္တြင္ ဆင္ ျမင္း ႏြာလားဥသဘ အ႐ြယ္မွ်႐ွိကုန္ေသာ ေ႐ႊဆိတ္႐ုပ္ တို႔သည္ ေျမကိုခြဲလွ်က္ ေက်ာကုန္းျခင္းထိစပ္ ေပၚေပါက္လာ၏။
ထိုေ႐ႊဆိပ္႐ုပ္တို႔၏ ပါးစပ္တို႔၌ ငါးမ်ိဳးေသာအဆင္း႐ွိကုန္ေသာ ခ်ည္ခင္တို႔သည္ အေထြးလိုက္ အေထြးလိုက္ ထည့္ထားအပ္ကုန္၏။ ေထာပတ္ ဆီ ပ်ားရည္ သကာတင္းလွဲ အဝတ္အထည္ ေ႐ႊေငြစတာေတြကို လိုအပ္သည့္အခါ ခ်ည္လံုးတို႔ကိုဖယ္၍ တစ္ေကာင္ေသာဆိပ္႐ုပ္၏ပါးစပ္မွ လိုအပ္တာကို ထုတ္ယူလိုက္ပါက ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကြ်န္းလံုး ေနထိုင္သူမ်ားအားေလာက္ငေသာ ေထာပတ္ ဆီ ပ်ားရည္ သကာတင္းလွဲ အဝတ္ အထည္ ေ႐ႊေငြတို႔ ထြက္လာၾကသတဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမ႑က သူေ႒းဟု အမည္တြင္သည္။
ဝိပႆီျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာေတာ္မူရာ ပလႅင္၏အေျခတို႔တြင္ ေ႐ႊဆိတ္႐ုပ္ေလး႐ုပ္၊ ေျခေဆးရာခံု၌ ႏွစ္႐ုပ္၊ မ႑ပ္ပတ္လည္ တြင္ ေျခာက္႐ုပ္တို႔ကို ခ်ထားၿပီး ရတနာမ်ိဳးစံုတို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ေဆာက္လုပ္ထားေသာေက်ာင္းေဆာင္ကို လွဴဒါန္းခဲ့ဖူးျခင္း၊သည့္အျပင္ ဤဘဒၵကမၻာတြင္ ဗာရာဏသီသူေ႒းျဖစ္စဥ္ကလည္း အငတ္ေဘးဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္၌ မိသားစုေလးဦးႏွင့္ကြ်န္တစ္ဦး အတြက္သာ႐ွိသည့္ထမင္းကို ပေစၥကဗုဒၶါ အ႐ွင္ျမတ္အားလွဴဒါန္းၿပီး မည္သည့္အခါ အငတ္ေဘး မဆိုက္ေရာက္ရပါလို၏။ ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကြ်န္လံုး ေလာက္ငွေအာင္ ကို ေကြ်းေမြးႏိုင္သူျဖစ္ရပါလို၏။ ဒီဇနီး၊ ဒီသား ဒီေခြ်းမ၊ ဒီကြ်န္တို႔ႏွင့္လည္း ဘဝတိုင္းမွာ ႀကံဳရပါလို၏-ဟု ဆုေတာင္းခဲ့သျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ အတူ ေပါင္းစံုၾကျခင္းျဖစ္၏။
ထိုအငတ္ေဘးတြင္ ဇနီး၊သား၊ေခြ်းမ၊ ကြ်န္ပုဏၰတို႔သည္လည္း မိမိတို႔ေဝစုကို မစားၾကဘဲ လွဴဒါန္းၾကၿပီး ျဖစ္ေလရာဘဝအငတ္ေဘးႏွင့္ မႀကံဳဖို႔၊ အတူတူေပါင္းဆံုၾကရဖို႔ႏွင့္ အျခားသူမ်ားကို ေကြ်းေမြးနိုင္ဖို႔ကို အသီးသီး ဆုေတာင္းလာခဲ့ၾက၍ယခုဘဝတြင္ ဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ထိုေၾကာင့္ ဘုန္းကံႀကီးမားသည့္ မိသားစုဟူ၍ အသိအမွတ္ျပဳခံၾကရ၏။
ေမ႑ကသူေ႒းႀကီးသည္ စပါးက်ီကို တံမ်က္လွဲ ဦးေခါင္းကိုေဆးေလ်ာ္၍ က်ီဝ၌ထိုင္လွ်က္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ္ၾကည့္လိုက္ပါက ေကာင္းကင္မွ နီေသာသေလးစပါးမိုး ႐ြာခ်ေစႏိုင္ျခင္း ကိုလည္းေကာင္း-
သူေ႒းကေတာ္ႀကီးသည္ တစ္ျပည္ဝင္ထမင္းအိုးႏွင့္ ဟင္းအိုးအနီးေနကာ မ်ားစြာေသာလူအေပါင္း အား ေ႐ႊေယာင္းမျဖင့္ တစ္ေနကုန္ ေကာ္ခပ္ေပးေသာ္လည္း ထိုတစ္ျပည္ဝင္အိုးမွ ထမင္းတို႔ လံုးဝ မကုန္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း-
သူေ႒းသားသည္ ဦးေခါင္းကိုေဆးေလ်ာ္၍ တစ္ေထာင္ဝင္အိတ္ျဖင့္ “ေငြအသျပာကို အလို႐ွိသူမ်ား လာယူၾက”ဟု ဆိုကာ လာေရာက္ယူၾကသူ တိုင္းအား ေပးေသာ္လည္း ထိုတစ္ေထာင္မွာ မကုန္ႏိုင္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း-
သူေ႒းေခြ်းမသည္ တန္ဆာဆင္လွ်က္ ေလးစိတ္ဝင္ေတာင္အနီးတြင္ေန၍ “မ်ိဳးေစ့အတြက္ အလို႐ွိသူအားလံုးတို႔ လာယူၾက”ဟုဆိုကာ လာသူအားလံုးကို ေပးပါေသာ္လည္း မကုန္ခန္းႏိုင္ ေတာင္းမွာ ျပည့္ၿမဲ ျဖစ္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း-
သူေ႒းကြ်န္သည္ တစ္ခါထြန္းေရးငင္သျဖင့္ ထြန္းေရးခုနစ္ေၾကာင္း ေပၚေအာင္ ထြန္းျပႏိုင္ျခင္း ကိုလည္းေကာင္း- အသီးသီး ဘုန္းကံ ထူးၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ထိုေခတ္က ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကြ်န္းလံုး ေနထိုင္သူအားလံုးတို႔သည္ ေထာပတ္ ဆီ ပ်ားရည္ သကာတင္းလွဲ အဝတ္ အထည္ ေ႐ႊေငြ ဆန္ေရစပါး ထမင္းရိကၡာတို႔ကို သူေ႒းႀကီးအိမ္မွာပင္ လာေရာက္ ယူၾကသည္။
သူေ႒းမိသားစုတို႔၏ ထိုကဲ႔သို႔ေသာ ဘုန္းကံအလြန္ႀကီးမားေၾကာင္းကို ဗိမၺိသာရမင္းက ၾကားသိသျဖင့္ သဗၺတၳကအမတ္ႀကီးကို သြားေရာက္ စံုစမ္းၾကည့္႐ႈေစရာ အားလံုးမွန္ကန္ေၾကာင္းကို ျပန္လည္သံေတာ္ဦးခဲ့ရ၏။
ဤမွ်ဆိုေသာ္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမ၏ မ်ိဳး႐ိုးကား အဘယ္မွ် ခ်မ္းသာၾကြဝၿပီး အဘယ္မွ် ႀကီးက်ယ္ျမင့္မားသည္ကို ရိပ္စားႏိုင္ေလာက္မည္ ထင္ပါသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
အရွင္သိရိႏၵ

Posted in: ေထရုပၸတၱိမ်ား.