၀ိသာခါေက်ာင္းအမ (၁)

၀ိသာခါေက်ာင္းအမ (၁)
အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)
ေက်ာင္းအမႀကီးဝိသာခါ အခုဘယ္ဘုံမွာေရာက္ေနပါသလဲ? နတ္ျပည္ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းအမႀကီး ဝိသာခါနဲ႔ေတြ႔ႏုိင္ ပါသလား? စသည့္ေမးခြန္းမ်ားၾကာင့္ ေထရဝါဒသာသနာ့သမုိင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားထဲက စံထားအတူယူထုိက္တဲ့ ေက်ာင္း အမႀကီး ဝိသာခါအေၾကာင္းကုိ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားထဲက ရွာေဖြထုတ္ေဖာ္ၿပီး စာေရးဆရာ ဓမၼကထိက စာခ်အေက်ာ္ အရွင္ပညာသီဟာဘိဝံသအရွင္ျမတ္က စုံစုံေစ့ေစ့ ေရးသားေျဖၾကားထားပါတယ္။ ေမတၱာဥယ်ာဥ္ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအတြက္ ယေန႔ကစျပီး အလ်င္းသင့္သလုိ အပုိင္းလုိက္ တင္ျပေပးသြားပါမည္။
ေမတၱာဥယ်ာဥ္
၆/၁/၂၀ဝ၈-ေန႔က သန္းကိုကို+မီးငယ္တို႔၏ သမီးငယ္ေလး(၄၅)ရက္ျပည့္ ေမြးေန႔ဆြမ္းကပ္သို႔ ၾကြရသည္။ မီးငယ္၏မိဘမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဗိယက္နမ္ႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီးႏွင့္ဇနီး ဒကာမႀကီး ေဒၚေထြးရီတို႔က မာေၾကာင္းသာေၾကာင္း ဖုန္းျဖင့္လွမ္းေမးရင္း ဒကာမႀကီးေဒၚေထြး ရီ က ေက်ာင္းအမႀကီး ဝိသာခါအေၾကာင္းကို ေျပာျပရန္ေတာင္းဆို၏။
ဖုန္းျဖင့္ေျပာျပ၍ ၿပည့္စံုႏိုင္မည္မဟုတ္၊ စာနဲ႔ျပည့္ျပည့္စံုစံုေရးေပးလိုက္မယ္-ဟု ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။
“ဝိသာခါေက်ာင္းအမႀကီး ဘယ္ဘံုမွာ အခုေရာက္ေနသလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ပါဘုရား” ဟု ထပ္ဆင့္ဆိုလာျပန္၏။
နိမၼာနရတိနတ္ျပည္၊ သုနိမၼိတနတ္မင္းရဲ့ မိဖုရားေခါင္ႀကီး ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို ဖုန္းထဲကပင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“ေသာတာပန္က ခုနစ္ဘဝဘဲ မဟုတ္လားဘုရား” တဲ့။
“အင္းအျခားေသာတာပန္မ်ားကေတာ့ တစ္ဘဝပဋိသေႏၶေနၿပီးရင္ ရဟႏၱာျဖစ္ပရိနိဗၺာန္စံဝင္ၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ဘဝသံုး ဘဝ၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ကေတာ့ ဒကာမႀကီးေျပာသလို ခုနစ္ဘဝ ပဋိသေႏၶေနၿပီးရင္ ရဟႏၱာျဖစ္၊ ပရိနိဗၺာန္စံဝင္ၾကရတယ္။ ဝိသာခါေက်ာင္းအမ၊ အနာထပိဏ္ ေက်ာင္း ဒကာ၊ တာဝတႎနတ္ျပည္က သိၾကားမင္းတို႔ၾကေတာ့ အဲလိုတစ္ဘဝ၊ ႏွစ္ဘဝ၊ ခုႏွစ္ဘဝ ေသာတာပန္မ်ိဳးမဟုတ္ၾကဘူး၊ ဘံုးစဥ္စံေသာတာပန္ လို႔ ေခၚတယ္၊သံုးမ်ိဳးထဲမပါတဲ့ ေသာတာပန္ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ဘံုအဆင့္ဆင့္စံၿပီးေနာက္ဆံုး အကနိ႒ာဆိုတဲ့ ျဗဟၼာဘံုေရာက္၊ ရဟႏၱာျဖစ္၊ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ၾကမယ္လို႔” စာမွာ ဆိုေၾကာင္းထပ္ေလာင္းေျပာျပရ၏။
ေသာတာပတၲိမဂ္ဉာဏ္သည္ ဒိ႒ိႏွင့္ယံုမွားသံသယဝိစိကိစၦာတို႔ကို ပယ္သတ္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္အတူ အပါယ္သို႔ က်ေရာက္ေစႏိုင္ေသာအကုသိုလ္တို႔ကို ပယ္သတ္ၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အပါယ္ဘဝသို႔ မက်ေရာက္ေတာ့။ (ခႏၶာငါးပါး၌ ပုဂၢိဳလ္သတၲဝါ-ဟု ထင္မွတ္မႈလြဲမွားျခင္းကို ဒိ႒ိ-ဟု ဆိုသည္။)
“ဘာလို႔ အဲလို ဘံုစဥ္ စံၾကရတာလဲဘုရား?တဲ့။
“ဝဋ္ဘဝေတြမွာ ေနခ်င္ေသးတဲ့ ဆႏၵလည္း႐ွိၾကသတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ဝဋ္ဘဝေတြမွာ ေနရတာကို ေမြ႔ေပ်ာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကသတဲ့ ဒကာမႀကီးေရ ”ဟု ေျပာကာ စကားျဖတ္ၿပီး၊ “ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ ဝိသာခါေက်ာင္းအမအေၾကာင္း သိခ်င္ရတာတုန္း” ေမးေတာ့-
“နတ္ျပည္ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းအမဝိသာခါနဲ႔ ေတြ႔ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ၾကားဘူးလို႔ပါဘုရား” တဲ့။
လာမည့္ဝါတြင္းက်မွ ဝိသာခါေက်ာင္းအမအေၾကာင္း ခန္းဆက္ေဟာေပးမယ္-ဟု ဆိုကာ ဖုန္းခ်လိုက္ရ၏။
စာသင္သား ဘဝတုန္းက ဓမၼပဒအ႒ကထာက်မ္းစာမွာ သင္ခဲ့ရျခင္းမွ်ႏွင့္နာေရးတရားအျဖစ္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမ၏ေျမး မိန္းကေလးေသ ၍ ေက်ာင္းအမ၏ေသာကကို ၿငိမ္းေစေသာ ဗုဒၶ၏ေသာက သိမ္းတရားေဟာျဖစ္ျခင္းကလြဲလို႔ စာေရးသူသည္လည္း ဝိသာခါေက်ာင္းအမ အေၾကာင္း ဂဃဏန ျပည့္ျပည့္စံုစံု မသိခဲ့ေပ။
သည့္အျပင္ တရားစခန္းမွာ အလုပ္ေပးတရားေဟာရင္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမ အေၾကာင္းကိုထည့္၍ အၿမဲေျပာျဖစ္ သည္။ ေျပာျပရျခင္း မွာ ေယာဂီတိုင္းလိုလို အိုးပစ္အိမ္ခြါ ကာမဂုဏ္ခံစားျခင္းမ႐ွိပါမွ တရားအလုပ္အားထုတ္လို႔ရသည္-ဟု ထင္မွတ္မွားေနၾက၍ ျဖစ္သည္။ တရားေတာ့ အားထုတ္ခ်င္ၾက၏။ အိုးပစ္အိမ္ခြါ မလုပ္ခ်င္ၾက၊ဇနီးမယား သမီးသားႏွင့္ကာမဂုဏ္ကိုလည္း ခံစားလိုၾကဟန္႐ွိၾက၏။
“တကယ္လို႔ တရားထူးရသြားရင္၊ အိုးပစ္အိမ္ပစ္ လုပ္ရေတာ့မွာလား၊ ဇနီးမယားနဲ႔စီးပြားေတြကိုလည္း စြန္႔ပစ္ရမွာလားဘုရား” ဟုလည္း ေမးတတ္ၾက၏။
“အဲလို အိုးပစ္ရမွာ၊အိမ္ပစ္ရမွာ၊ဇနီးခင္ပြန္း စြန္႔ပစ္ၾကရမွာ စိုးရိမ္ေနသမွ် စိတ္ခ်၊တရားထူး မရပါဘူးလို႔”ေျပာၿပီး၊ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ၊စီးပြား႐ွာလွ်က္ အိမ္ေထာင္ႏွင့္အတူေနၿပီး တရားထူး ရႏိုင္ေၾကာင္း ကို ေက်ာင္းအမႀကီး ဝိသာခါကို ဥပမာေပးကာ အၿမဲေျပာျဖစ္သည္။
“ဝိသာခါေက်ာင္းအမသည္ (၇)ႏွစ္သမီး ေသာတာပန္ အရိယာျဖစ္တယ္။ (၁၆)ႏွစ္အ႐ြယ္က်ပါမွ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ သားသမီး(၂၀) ေမြးဖြား တယ္။ ေလဥ တစ္လံုးမွ မပါဘူးဗ်” လို႔ ေျပာေတာ့ ရယ္ၾကသည္။
မွန္ပါသည္။ေသာတာပန္အရိယာတို႔သည္ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ စီးပြား႐ွာၾကကုန္၏။ အိမ္ေထာင္ႏွင့္လည္းအတူေနၾကၿပီး၊သားသမီးလည္း ရၾက၏။
ကာမရာဂသံေယာဇဥ္(ကာမဂုဏ္ခံစားမႈ၊သို႔မဟုတ္ အာ႐ံုငါးပါးခံစားမႈ႔၌ တြယ္ၿငိျခင္း)ႏွင့္အလားတူ သံေယာဇဥ္စပ္သူတို႔ ေသဆံုးမႈေၾကာင့္ ငိုေၾကြးၾကျခင္း ပဋိဃသံေယာဇဥ္(ေဒါသ)ကို မပယ္သတ္ ႏိုင္ေသး၍ ျဖစ္သည္။
ေသာတာပန္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမသည္ ေျမးမေလးေသစဥ္က အလြန္ငိုေၾကြး၏။ ေသာတာပန္အ႐ွင္အာနႏၵာသည္ ဘုရား႐ွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံစဥ္က ေသာကကိုမသိမ္းႏိုင္ျဖစ္ရ၏။ ေသာတာပန္ ဇနီးမယားသည္ ေတာလိုက္ထြက္မည့္ မုဆိုးအတြက္ ေလးျမွားကို ျပင္ဆင္ေပး၏။ ထိုေၾကာင့္ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးေကာင္းၿပီး၊ သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ခံ႐ွိသည့္ ပုထုဇဥ္သည္ ေသာတာပန္အရိယာႏွင့္ အလြန္ႀကီး စည္းမျခား၊ အလွမ္းမကြာလွ ဟု ထင္ပါသည္။
ေယာဂီမ်ား ဝိပႆနာဘာဝနာဆိုေသာ စကားႏွင့္အကြ်မ္းဝင္ၿပီးသားျဖစ္ၾကေပမယ့္ ဝိပႆနာဘာဝနာအေပၚ နားလည္မႈ မျပည့္မစံု ျဖစ္ေနတာကို သတိျပဳမိ၏။
ဤေနရာတြင္ ဘာဝနာ-ဆိုေသာ စကားလံုး၏အဓိပၸါယ္ကို ႐ွင္းျပခ်င္သည္။
ပြားမ်ားအားထုတ္ျခင္းကို ဘာဝနာ-ဟု ဆိုသည္။ ပြားမ်ားအားထုတ္ျခင္းဆိုတာကေတာ့ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာျပဳလုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ အားထုတ္ၾကပါမွ ဘာဝနာျဖစ္ႏိုင္သည္ကို နားလည္ရ၏။
သမထဘာဝနာ၊ ဝိပႆနာဘာဝနာဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္ကို သိၾကၿပီးသား ျဖစ္၍ အထူးမေျပာလို၊ထိုဘာဝနာ ႏွစ္မ်ိဳးကို အားထုတ္ရာတြင္ တရားသံုးပါး ျပည့္စံုဖို႔လိုအပ္၏။ ထိုသံုးကား သတိ ၊ ဝီရိယႏွင့္ ပညာတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။
ထိုသံုးပါး မ႐ွိဘဲႏွင့္ ဘာဝနာအလုပ္ကို အားထုတ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္။သတိျဖင့္ အ႐ႈခံအာ႐ံုကို ဂ႐ုတစိုက္ အားထုတ္ရသည္။ ပညာျဖင့္ အ႐ႈခံအာ႐ံုကို တသိထဲသိေနေအာင္ အားထုတ္ရသည္။ ဝိရီယျဖင့္ ဂ႐ုတစိုက္ျဖစ္ဖို႔ႏွင့္သိဖို႔ကို ေၾကာင့္က်စိုက္၍ အားထုတ္ရသည္။
အ႐ႈခံအာ႐ံုဟူသည္ သမထဘာဝနာ၌ ကမၼ႒ာန္းတစ္မ်ိဳးထဲကိုသာ ႐ႈပြားရမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိ၏စိတ္သည္ ထိုအာ႐ံုတစ္မ်ိဳးတည္းမွာ ၿမဲေနရန္အတြက္ ပြားမ်ားအားထုတ္ျခင္း ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္တည္း။ မိမိစိတ္သည္ ထိုအာ႐ံု တစ္မ်ိဳးတည္းတြင္ ၿမဲမေနေသးသမွ် သမထဘာဝနာ (သမာဓိ+စိတ္စင္ၾကယ္ျခင္း)မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါ။
ဝိပႆနာအာ႐ံုဟူသည္ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္ ျဖစ္သည္။ထို႐ုပ္ႏွင့္နာမ္၏ မၿမဲေဖါက္ျပန္ ေပ်ာင္းလြဲတတ္ သည့္ သဘာဝအမွန္ကို မိမိစိတ္၌ ျဖစ္ေနသည့္ အတိုင္း၊ထင္႐ွားေနသည့္အတိုင္း စဥ္ဆက္မျပတ္သိေနဖို႔ အဖန္ဖန္အားထုတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဝိပႆနာဘာဝနာ ပြားမ်ားႏိုင္ဖို႔ရန္ သမာဓိ(စိတ္စင္ၾကယ္ျခင္း စိတၲဝိသုဒၶိ)ကို ရ႐ွိၿပီးသူ ျဖစ္ရမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘာဝနာကိစၥသည္ အိုးပစ္အိမ္ခြါႏွင့္ ဇနီးမယား၊သမီးသား၊ကာမဂုဏ္မ်ားကို စြန္႔ဖြယ္ အမွန္မလိုအပ္။
လူအမ်ားစုက ဘာဝနာအလုပ္ဆိုတာ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘဝေတြမွ ေ႐ွာင္ထြက္ၿပီး၊ ေတာေက်ာင္းေတာင္ေက်ာင္း ဂူေအာင္းကာ အားထုတ္ၾကရသည္။ လူအဖြဲအစည္းကို ျဖတ္ေတာက္ အားထုတ္ၾကရသည္။ တရားရသြားလွ်င္ မည္သူႏွင့္မွ် မထိမေတြ႔၊ မဆက္မဆံ၊ အိမ္ေထာင္ကိုလည္း တြယ္ၿငိ မႈ႔ ျပတ္ေတာက္ ၏။ အိမ္ေထာင္ကို စြန္႔ခြါရ၏-ဟု မွတ္ထင္ ထားဟန္႐ွိၾကသည္။တရားရသူသည္ လူ႔အသိုင္းမွ တသီးတသန္႔ ပုဂၢိဳလ္ဟူ၍ ထင္မွတ္ ထားၾကေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ တရားစခန္တြင္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမတို႔၊ အနာထပိဏ္တို႔စေသာ တရားရၿပီး သူမ်ားသည္ အိုးမကြာ၊ အိမ္မပစ္၊ ဇနီးမယား၊ သမီးသား တို႔ကို ခ်စ္ခင္လွ်က္၊စီးပြား႐ွာမပ်က္ ေနထိုင္ၾက သည္ကို ေျပာျပရသည္။
သည့္အျပင္ ပိဋကတ္ေတာ္တြင္ တရားအားထုတ္ၾကျခင္းဟူသည္ကို ဤသို႔ သတိထားမိသည္။ ကိုယ္နာစိတ္နာႏွစ္နာတို႔တြင္ စိတ္နာ မျဖစ္ေစဖို႔၊ စိတ္နာဟူသည္ ကိုယ္၏နာက်င္ေနမႈကို စိတ္ကပါ လိုက္ပါၿပီး မနာက်င္ေစရန္တရားအားထုတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
မိမိတို႔စိတ္သည္ ကိေလသာေခၚ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန သံသယ မနာလိုျခင္း ဝန္တိုျခင္း ပ်င္းရိျခင္း ေသာကျဖစ္ျခင္း-စေသာ အညစ္ေၾကး စိတ္မွီတရားတို႔ေၾကာင့္ ညစ္ေထးေနရသည္။ ထိုညစ္ေထးျခင္း ကိေလသာတို႔မွ စင္ၾကယ္ၿပီး ႐ွင္းသန္႔ျဖဴစင္ေသာစိတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ရန္ တရားအားထုတ္ၾကသည္။
တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ မိမိတို႔မွာ သဒၶါ ဝီရိယ သတိ သမာဓိ ပညာတို႔ ျမင့္မားတိုးတက္ ရင့္က်က္ေစရန္ႏွင့္တည္ၿငိမ္မႈျဖစ္ေစရန္အလို႔ငွါ စိတ္ကို တည္ေဆာက္ၾကျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
အာ႐ံုႏွင့္စိတ္(႐ုပ္ႏွင့္နာမ္)ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာႏိုင္ၿပီး အ႐ွိအတိုင္း သိျမင္ႏိုင္စြမ္းေသာ ဉာဏ္ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ရန္ တရားအားထုတ္ၾကကုန္၏။
စိတ္သႏၱာန္တြင္ ခ်မ္းေျမ႔ျခင္း၊ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ၿပီးျပည့္စံုလွ်က္ ျဖစ္ေနေစရန္ တရားအားထုတ္ၾက၏။
အဆင့္အျမင့္ဆံုးေသာ ေလာကလြန္ဉာဏ္ျဖင့္ ဘာမွမ႐ွိေတာ့သည့္ အမွန္တရား နိဗၺာန္ကို သိျမင္မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔ရန္ တရားအားထုတ္ၾက သည္။
စဥ္းစားၾကဖို ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတို႔ ႏွစ္စဥ္တရားစခန္းေတြဝင္ေနၾကရၿပီး မိမိတို႔ စိတ္အေျခအေန မည္သို႔ ျဖစ္ပါသနည္း?အဘယ္မွ် တည္ၿငိမ္ေအး ခ်မ္းမႈ ျဖစ္ၾကပါသနည္း? သဒၶါစေသာတရားမ်ား အဘယ္အတိုင္းတာအထိ ျမင့္မားတိုးတက္လာပါသနည္း? ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ျဖင့္ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္ကို ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ သိပါၿပီးလား? ကိုယ္သႏၱာန္မွာ ျဖစ္ေနတာေတြကိုအ႐ွိအတိုင္း (အမည္တံဆိပ္မတပ္ဘဲ) အသိကပ္ ႏိုင္ၾကပါရဲလား? ဆိုတာ ကိုယ့္ အေနအထားကို ကိုယ္တိုင္ဘဲ စိစစ္ၿပီး ဝိပႆနာဘာဝနာ အစစ္ကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အားထုတ္ၾကရပါမည္။
စာေရးသူ၏ တရားစခန္းတြင္ ေယာဂီမ်ားကို “ကိေလသာေဝးကြာၿပီး၊ သဒၶါစေသာဣေျႏၵေတြ ရင့္က်က္မႈ႐ွိရဲ့လား” ဆိုတာ ဖာသာစီစစ္ၿပီး တရားအသားတက္ျခင္း၊ မတက္ျခင္းကို သိၾကပါလို႔” အဖန္ဖန္ သတိေပးေနရပါသည္။
တရားအားထုတ္ျခင္းႏွင့္ အၾကားအျမင္ ရျခင္းဘာမွမဆိုင္တာကို ေယာဂီမ်ားက မသိၾကေတာ့ တရားစခန္းမွာ “ဟိုဟာျမင္တယ္၊ဒီျမင္တယ္နဲ႔” သံေယာင္လိုက္ ေပါက္တတ္ကရ ေျပာတတ္ၾကသည္။
မွန္၏။ ဝိပႆနာ ဘာဝနာအားထုတ္ျခင္းသည္ တတိယမ်က္လံုးကို ပိုင္ဆိုင္ရန္အတြက္ အားထုတ္ျခင္းမဟုတ္ဆိုတာကို နားမလည္ၾက ၍ ျဖစ္သည္။ လက္႐ွိမ်က္လံုးႏွစ္လံုးျဖင့္ ျမင္ရတာထက္ ေက်ာ္လြန္းၿပီး သာမာန္လူတို႔ မျမင္ႏိုင္တာကို ျမင္ႏိုင္စြမ္း႐ွိသည္ အျမင္မ်ိဳး (အၾကားအျမင္) ကို တတိယမ်က္လံုးဟု ဆိုၾကသည္။ ရိပ္သာဂ်ိဳးကပ္ႀကီးေတြပင္ “ဟိုဟာျမင္၊ ဒီဟာျမင္” ေျပာတတ္ၾက၍ အံ့ဩရပါသည္။ သမထႏွင့္ဝိပႆနာ မကြဲၾကေသး၍ ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမတို႔လို ေသာတာပန္အရိယာအဆင့္ေလာက္ မွန္းၿပီး အားထုတ္ၾကရမွာ။ သို႔ေပမယ့္ ယေန႔ေခတ္ တရားအားထုတ္ သူတို႔သည္ အကဲစမ္းသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္သာ အမ်ားစုအားထုတ္ေနၾကဟန္တူသည္။
ေသာတာပန္အရိယာအျဖစ္သည္ စၾကာဝေတးမင္း၊ ပေဒသရာဇ္မင္း၊ ဧကရာဇ္မင္းတို႔ထက္ သာလြန္လွ၏။ တု၍မရ၊ ယွဥ္၍မႏိုင္ ျမတ္လွ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မင္းတရားတို႔သည္ အပါယ္ဘဝတို႔မွ မလြန္ေျမာက္ႏိုင္၊ေသာတာပန္အရိယာကား အပါယ္ဘဝတို႔မွ လြန္ျမာက္ၿပီး အဆံုးစြန္(၇)ဘဝ ေနာက္ဆံုးထား ပရိနိဗၺာန္စံဝင္ျခင္း (ဝါ)ဘဝဇာတ္ ခပ္သိမ္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမည္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္တည္း။ (ေသာတာပန္၏ ဂုဏ္ရည္မ်ားကို ေက်ာင္းအမေသာတာပန္ျဖစ္ခန္း၌ ေရးသားပါမည္)
ဝိသာခါေက်ာင္းအမႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ပိဋကတ္ေတာ္အလာ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို ျပည့္ျပည့္ဝ၀ သိခ်င္စိတ္ျပင္းပ်၍ ႐ွာေဖြဖတ္ျဖစ္၊ ေရးျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ စာဖတ္သူမ်ားကိုလည္း ေဝငွခ်င္စိတ္ျဖစ္ မိပါသည္။
အရိယာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၍ အတုယူဖို႔ခ်ည္း ျဖစ္မည္မွာ သံသယျဖစ္ဖြယ္မလို။ ကိုယ့္ဘဝကို ဝိသာခါေက်ာင္းအမသို႔ႏွယ္ မူပြားယူလို႔ ရ၏။ ေသာတာပန္ အရိယာျဖစ္သည္ထိ မူပြားႏိုင္ၾကမည္ဆိုရင္ နိဗၺာန္သို႔ပင္ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ပါသည္။
ဘဝအက်ိဳးေပး ေကာင္းလွတဲ့ ေက်ာင္းအမ
ေက်ာင္းအမဝိသာခါသည္ မ်ိဳး႐ိုးကလည္းျမတ္၏။ အသက္ကလည္း႐ွည္၏။ အဆင္းကလည္းလွ၏။ ခြန္အားဗလႏွင့္လည္းျပည့္စံု၏။ ဥစၥာက လည္းေပါ၊ ႐ုပ္ကလည္းေခ်ာလွသူမို႔ ဘဝေပးကံ အက်ိဳးေပးေကာင္းသူဟု ဆိုရသည္။
အပိုေဆာင္းေကာင္းက်ိဳးအျဖစ္ျဖင့္ အရိယာျဖစ္သည္။ေနာက္ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ ဘံုစဥ္စံစားၿပီး နိဗၺာန္ လက္မွတ္ရထားၿပီးသူမို႔ အပါယ္ဘဝ တို႔သို႔ လံုးဝ မက်ေရာက္ႏိုင္ေတာ့။
သို႔ႏွယ္ ဘဝကံအက်ိဳးေပးေကာင္းမြန္ျခင္းသည္ ဆုေတာင္းႏွင့္လူေပါင္းမမွားခဲ့ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဆုေတာင္းမွား လူေပါင္းမွားသူတို႔ ဘဝကံ အက်ိဳးေပးႏွံခ်ာလွသည္ကို သတိထားသင့္၏။ အခ်ိဳ႔ စည္းစိမ္၊ ရာထူး႒ာနႏၱေတြ ျမင့္ျမင့္မားမား ပိုင္ဆိုင္ရေစဦးေတာ့ ဆုေတာင္းေတြမွား၊ လူေပါင္းေတြမွားခဲ့ၾကသျဖင့္ ဘဝေတြ စုတ္ျပတ္သြားၾကသည္ကို မိမိတို႔ေ႐ွ႔ေမွာက္တြင္ ျမင္တတ္က ျမင္သာထင္သာ ျမင္ေနရ၏။
ဘဝကံအက်ိဳးေပးေတြ ေကာင္းၾကေစဖို႔ ဆုေတာင္းေတြ၊ လူေပါင္းေတြလည္း မမွားၾကဖို႔ အလြန္လိုအပ္၏။ ဝိသာခါေက်ာင္း အမသည္ ဆုေတာင္းမွန္ခဲ့သည္ကို ဤသို႔ ေဖၚျပထား၏။
အစိေႏၱယ်ျမတ္ဗုဒၶ ေဂါတမပြင့္ေတာ္မူရာ ဤဘဒၵကမၻာမွျပန္၍ ေရတြက္က ကမၻာတစ္သိန္းအထက္တြင္ ပဒုမုတၲရဘုရား ပြင့္ေတာ္မူပါသည္။ ထိုဘုရား႐ွင္လက္ထက္တြင္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမသည္ ဟံသာဝတီၿမိဳ႔၌ သူေ႒းသမီးျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။
တစ္ေန႔တြင္ ပရိသတ္မ်ားစြားႏွင့္အတူ ဘုရားတရားေတာ္ကို နာယူေနစဥ္ အမ်ိဳးတစ္ဦးကို ဒါနအရာတြင္ အျခားသူတို႔ထက္ အျမတ္ဆံုး၊ အသာဆံုးျဖစ္သူဟူ၍ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ထူးတပ္လွ်က္ ပဒုမုတၲရဘုရား႐ွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ပရိသတ္အလယ္တြင္ ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူသည္ကို အားၾကျခင္း ျဖစ္မိ၏။
“ငါသည္လည္း ဤဥပါသိကာမကဲ့သို႔ ဘုရားတစ္ဆူ၏သာသနာ၌ ဒါနအရာတြင္ အျမတ္ဆံုး ၊အသာဆံုး ဥပါသိကာမ ျဖစ္ရပါလို၏” ဟူ၍ ဆုေတာင္းၿပီး လြန္လြန္ကဲကဲ ေကာင္းမႈမ်ားကို အားထုတ္ ပါေတာ့၏။
အားၾကျခင္းသည္ ဆုေတာင္းျခင္းကို ျဖစ္ေစသည္။ဆုေတာင္း႐ံုမွ်ႏွင့္လည္း လိုအပ္ဆႏၵျပည့္ဝမည္ မဟုတ္၊ ျပည့္ေျမာက္ေစရန္ လိုအပ္သည့္ ကုသိုလ္တို႔ကို လြန္လြန္ကဲကဲ အားထုတ္ၾကရသည္ကို ေက်ာင္းအမဝိသာခါက သတိေပးေနဘိအလား ျဖစ္ေခ်၏။
သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့သည္ ဒီပကၤရာဘုရား႐ွင္ကို ဖူးေတြ႔ရၿပီး အားၾကသည္။ဒီပကၤရာကဲ့သို႔ သူလည္း ဘုရားျဖစ္ ခ်င္သည္။ ျပင္းပ်ေသာဆႏၵျဖင့္ ဘုရားျဖစ္လို၏။စၾကာဝဠာအတြင္း အလွ်ံညီးညီး မီးက်ည္းခဲ ေတြအျပည့္ ခင္းထားေစၿပီး ဤမွာဘက္အစမွေန ဟိုမွာဘက္အဆံုးသို႔ သြားႏိုင္သူသည္ ဘုရားျဖစ္ မည္ဆိုက မီးက်ည္းခဲတို႔အေပၚ နင္းသြားလိုသူျဖစ္၏။ ယင္းကို အဓိကာရဆႏၵဟု ဆိုသည္။ အလြန္အကဲ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ျဖစ္လိုစိတ္ဟူ၏။
ဝိသာခါေက်ာင္းအမသည္လည္း ထိုလြန္ကဲေသာဆႏၵျဖင့္ အားၾကျခင္းျဖစ္သည္။အမ်ားစုသည္ ျပည့္စံုေနသူကို ေတြ႔က အားၾကတတ္သည္မွာ ဓမၼတာကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနၾကေပမယ့္၊ထိုသူကဲ့သို႔ ျဖစ္ေအာင္ အဓိကာရဆႏၵမ႐ွိၾကသူေတြကမ်ားလွ၏။ ေတာ္သူ၊ေကာင္းသူမ်ားကိုေတြ႔က အားၾကၾကရ မည္။ ၿပီးေတာ့ အဓိကာရဆႏၵ႐ွိၾကရမည္။လြန္လြန္ကဲကဲ သူ႔လိုလူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါမည္။
ပဒုမတၲရဘုရား႐ွင္ႏွင့္ေဂါတမျမတ္ဗုဒၵ ႏွစ္ဆူတို႔သည္ မ်ားစြာအဆက္အစပ္႐ွိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ေဂါတမျမတ္ဗုဒၶေခတ္တြင္ ကြ်တ္တမ္းဝင္ၾကမည့္ ကမၻာတစ္သိန္းပါရမီျဖည့္ၾကရ ေသာ ပကတိသာဝကတို႔သည္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလက ပြင့္ေတာ္မူခဲ့သည့္ ပဒုမုတၲရ ဘုရား႐ွင္ထံေတာ္တြင္ ဆုထူးပန္ခဲ့ၾကရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ထိုကဲ့သို႔ ဆုေတာင္းေကာင္းခဲ့သည္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမသည္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလပတ္လံုး နတ္ျပည့္၊ လူျပည့္ တို႔၌သာ က်င္လည့္ခဲ့ရၿပီး ဤဘဒၵကမၻာ၊ကႆပဘုရား႐ွင္လက္ထက္ ကာသိတိုင္း႐ွင္ ဘုရင္ ကိကိမင္းႀကီး၏သမီးေတာ္(၇)ဦးအနက္ သံဃဒါယီအမည္ျဖင့္ အငယ္ဆံုး သမီးအေထြး ျဖစ္ခဲ့၏။
အသက္ထက္ဆံုး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႔ျဖင့္သာ ေမြ႔ေပ်ာ္ၿပီး အစိေႏၱယ်ကႆပဘုရား႐ွင္ႏွင့္ ေဂါတမဘုရား႐ွင္ ႏွစ္ဆူတို႔၏အၾကားကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း လူျပည့္နတ္ျပည္တို႔၌သာ က်င္လည္ခဲ့ရ၏။
မည္သည့္ကုသိုလ္ျပဳလုပ္သည္ဟု တိတိက်က် ထိုဘဝတြင္ မေတြ႔ရေပမယ့္၊ အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေကာမာရိကျဗဟၼစရိယေခၚ အပ်ိဳစဥ္ဘဝျဖင့္ စင္ၾကယ္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ျခင္း၊ ဘုရားအမွဴး႐ွိ သံဃာေတာ္အား ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာင့္ ျခင္းတို႔ကို ေဖၚျပထားသည္။
သမီးေတာ္(၇)ဦးသည္အစိေႏၱယ်ေဂါတမျမတ္ဗုဒၶ လက္ထက္ေတာ္တြင္ ေခမာေထရီ၊ ဥပၸလဝဏ္ေထရီ၊ ပဋာစာရီေထရီ၊ ေဂါတမီေထရီ၊ ဓမၼဒိႏၷာေထရီ ၊ မယ္ေတာ္မာယာႏွင့္ဝိသာခါ ေက်ာင္းအမႀကီးတို႔ ျဖစ္လာၾကသည္။
သည့္အျပင္ ကဏွာဒီပါယနဇာတ္တြင္ ဝိသာခါေက်ာင္းအမ အေၾကာင္းကို ဤသို႔ ေတြ႔ရ၏။ ဘုရားအေလာင္း ကဏွာဒီပါယနရေသ့ကို လူဘဝက မိတ္ေဆြျဖစ္သူ မ႑ဗ်သူေ႒းသည္ ဇနီး+သားငယ္ ယညဒတၲတို႔ႏွင့္အတူ လာေရာက္ဖူးေတြ႔ၾကသည္။
လွဴဒါန္းဖြယ္ရာေတြ လွဴဒါန္းၾကၿပီး စကားေျပာဆိုေနၾကစဥ္ သားငယ္ ယညဒတၲသူငယ္သည္ ကေလးပီပီ ေတာရ သခၤမ္းေက်ာင္းေလး၏ ဝန္းက်င္တြင္ ဂ်င္ေပါက္ၿပီး ေဆာ့ကစားေန၏။
သားငယ္၏ ဂ်င္ကေလးသည္ အနား႐ွိတြင္းငယ္တခုသို႔ က်သြားသျဖင့္ ဂ်င္ကို ႏိႈက္ယူရာ တြင္းအတြင္း႐ွိ ေျမြက သားငယ္၏လက္ကို ကိုက္လိုက္၏။ အဆိပ္ျပင္းထန္ေသာေၾကာင့္ သားငယ္သည္ ထိုေနရာမွာပင္ တစ္ကိုလ္လံုး အဆိပ္တက္ကာ လဲက်သြားေတာ့၏။
မိဘတို႔သည္ ေျမြဆိပ္ေၾကာင့္ေမ့လဲေနသည့္ သားကို ေပြ႔ခ်ီ၍ “ဆရာရေသ့ရယ္ ၊ကယ္ပါဦး၊ေဆးကုေပးပါဦး၊ မန္းမႈတ္ေပးပါဦး၊ သားေတာ့ေသေ တာ့မွာပဲ ၊ ရေသ့ရဟန္းေတြဆိုတာ ေဆးဝါးနားလည္းပါတယ္၊ ကုေပးပါဦး” စသျဖင့္ ေသာကႀကီးစြာ ေျပာဆိုၾကကာ ရေသ့၏ ေျခရင္းတြင္ သားငယ္ ကို ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး လဲေလ်ာင္းထားလိုက္ၾက၏။
ထိုအခါ ဆရာရေသ့က “ငါ ေဆးလည္းမသိ၊ကုလည္း မကုတတ္ဘူးလို႔” ေျပာရာ-
“ ဒီလိုဆို၊ အ႐ွင္ဘုရားရယ္၊ သားအတြက္ ေမတၲာပို႔ေပးပါဦး ဘုရား”
“ ေကာင္းပါၿပီ၊သစၥာဆိုပါမယ္” ဟု ေျပာကာ သားငယ္၏ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ေပးလွ်က္ ဤသို႔ သစၥာဆိုပါသည္။ “ ငါသည္ ရေသ့အျဖစ္သို႔ ေရာက္ၿပီး (၇)ရက္မွ်သာ ၾကည္ညိဳစိတ္ျဖင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ အားထုတ္ခဲ့၏။ သည္ေနာက္ ႏွစ္ (၅၀)ေက်ာ္မွ် လံုးဝမေပ်ာ္ပဲ က်င့္ေနရ၏။ ဤသစၥာေၾကာင့္ သားငယ္ ယညဒတၲ ခ်မ္းသာပါေစ၊ အဆိပ္ေျပကာ အသက္႐ွည္ပါေစ”ဟူ၍ ဆိုလိုက္ရာ အဆိပ္သည္ ရင္ခ်ိဳင့္(ႏို႔)အထိ က်ဆင္းသြား၏။ မ်က္လံုးမ်ား ပြင့္လာ၏။ ေမေမေဖေဖဟု ေခၚႏိုင္လာ၏။
“ကဲ ဒကာတို႔၊ ငါေတာ့ စြမ္းနိုင္သေလာက္ အမွန္စကားကို ဆိုၿပီးၿပီ” မင္းတို႔ အလွည္ပဲ။
ထိုအခါ ကေလးဖခင္သည္ သား၏ရင္ဘတ္ေပၚလက္တင္လွ်က္“ ငါသည္ လွဴဒါန္းျခင္းကို ေစတနာအမွန္မ႐ွိ၊ လူကဲ့ရဲ့မည္စိုး၍ လွဴၿမဲတိုင္း လွဴေနရ ၏။ အလွဴရဲ့ ေကာင္းက်ိဳးကိုလည္း မယံုၾကည္ခဲ့၊ ဤသစၥာေၾကာင့္ သားငယ္ ယညဒတၲခ်မ္းသာပါေစ၊ အဆိပ္ေျပကာ အသက္႐ွည္ပါေစ” ဟူ၍ ဆိုလိုက္ရာ အဆိပ္သည္ ခါးတိုင္ ေလ်ာက်သြား၏။ ထ၍ ထိုင္ႏိုင္လာ၏။ မရပ္ႏိုင္ေသး။
ထိုအခါ အဖင္ျဖစ္သူက ဇနီးမယားကို-
“ကဲ-အေမႀကီး အလွည့္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ အမွန္ကို သစၥာဆိုပါ-ဟူ၍ ေျပာရာ-
“အေဖႀကီးေ႐ွ႔မွာ သစၥာဆိုရန္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနပါတယ္”
“ဆိုသာဆိုပါ အေမႀကီးရယ္ ၊သားက်န္းမာဖို႔ ေရာဂါကင္းဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္”
ဆို ဆိုလဲ ဆိုရေတာ့မွာဘဲ “ငါသည္၊ ယခု သားကိုကိုက္ေသာေျမြဆိုးကို မခ်စ္လံုးလံုး မုန္းလွပါ၏။ အလားတူ သားရဲ့အေဖကိုလည္း ယေန႔တိုင္ မခ်စ္ခဲ့ပါ၊ အမ်ိဳးအႏြယ္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေၾကာင့္ မေပါင္းခ်င္ပဲ ေပါင္းေနရသည္။ ဤသစၥာေၾကာင့္ သားငယ္ ယညဒတၲ ခ်မ္းသာပါေစ၊ အဆိပ္ေျပကာ အသက္႐ွည္ပါေစ” ဟူ၍ ဆိုလိုက္ရာ အဆိပ္သည္ လံုးဝကင္းစင္ၿပီး ကေလးမွာ ထ၍ေျပးေဆာ့ေတာ့၏။
ကဲ ဒကာေရ-ဒကာလည္း ယေန႔မွစ၍ ဒါနနဲ႔ဒါနရဲ့ေကာင္က်ိဳးကို ယံုၾကည္စြာနဲ႔ လွဴဒါန္းပါ- တင္ပါ့ဘုရား-ဆရာရေသ့လည္း ျဗဟၼစရိယ ကို ေပ်ာ္ေမြ ႔စြာ အားထုတ္ပါေတာ့ဘုရား-
မွန္ပါ့-တပည့္ေတာ္မလည္း၊ ယေန႔မွစ၍ ခင္ပြန္းရဲ့ အလိုသို႔လိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ပါေတာ့မယ္ ဘုရား-ဟူ၍ အခ်င္းခ်င္း နာလည္းမႈ ရယူၾကပါသည္ ။(ဇာတကအ႒ကထာ၊၄။၃၆။)
ထိုဇာတ္ေတာ္တြင္ မ႑ဗ်သူေ႒းက အ႐ွင္အာနႏၵာ၊ ဇနီးမယားက ဝိသာခါေက်ာင္းအမ၊ သားငယ္ ယညဒတၳက ႐ွင္ရာဟုလာ၊ ကဏွဒီပါယန ရေသ့က ဘုရား႐ွင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္းကို မွတ္သားရပါသည္။
ရဟန္းတစ္ပါး သာသနာမွာ မေပ်ာ္ပိုက္မေမြ႔ေလ်ာ္ဘဲ ပ်င္းပ်င္းရိရိ ေနရျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းျခင္း ဆိုျခင္းကား အဓိကမဟုတ္၊ မွန္ကန္မႈ႔သာ ပဓာနျဖစ္ၿပီး မွန္ကန္မႈ႐ွိပါက သစၥာမွာစြမ္းအား အျပည့္႐ွိေၾကာင္းကို ဤဇာတ္ေတာ္တြင္ သတိထား မိလိုက္၏။
ဝိသာခါေက်ာင္းအမ၏ အတိတ္ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကို ဤမွ်သာ ေခ်ရာခံမိပါေသး၏။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဆက္လက္ေဖၚျပေပးသြားပါမည္။
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
အရွင္သိရိႏၵ

Posted in: ေထရုပၸတၱိမ်ား.